Page 73 - STAV broj 155
P. 73
Demirdžićev glumački talent svoj kanal za izražavanje pronašao je
i na radiju, u popularnoj zabavno-humorističkoj emisiji “Cik-cak”
tadašnjeg Radija Sarajevo. Centralni likovi programa bili su Momo
i Uzeir, kojima su glasove “posudili” dvojica najboljih prijatelja,
glumaca i Sarajlija: Rudolf Rudi Alvađ i Rejhan Demirdžić. Upravo
su po njima neformalno nazvani sarajevski UNIS-ovi tornjevi-
-blizanci na Marijin-Dvoru, za koje se nikad nije saznalo koji je
Momo, a koji Uzeir, ali je u društveni život Sarajeva zauvijek ostala
“urezana” rečenica: “Nađemo se kod Mome i Uzeira”
koje su tada činile osnovu bh. teatarskog tradicionalnom narodnom nošnjom, ar- je i na radiju, u popularnoj zabavno-hu-
života, Demirdžića će rodni grad nagraditi haičnim jezikom i bosanskim begom kao morističkoj emisiji Cik-cak tadašnjeg Ra-
Šestoaprilskom nagradom. Prilikom obi- glavnim protagonistom. Proslavivši i nove dija Sarajevo. Centralni likovi programa
lježavanja 30. godišnjice njegovog umjet- glumačke nade, Aleksandra Mičića kao bili su Momo i Uzeir, kojima su glasove
ničkog rata, Demirdžić ostvaruje naslov- slugu Fistika te Zijaha Sokolovića u ulo- “posudili” dvojica najboljih prijatelja,
nu ulogu u Čehovljevom Ivanovu režisera zi smotanog begovog sina, serijal Karađoz glumaca i Sarajlija: Rudolf Rudi Alvađ
Josipa Lešića, te dobija Dvadesetsedmo- je, kao nadasve duhovito i originalno os- i Rejhan Demirdžić, koji su preminuli u
julsku nagradu SRBiH za umjetnički rad. tvarenje s elementima bajke, fantastike, istoj godini u razmaku od samo jednog
komedije del arte i lutkarstva za tadašnju mjeseca. Bila je to emisija u kojoj su dvo-
ZABORAVLJENI “KARAĐOZ” jugoslavensku publiku naviknutu na ide- jica staraca, jedan pravoslavne, drugi mu-
alizirane partizanske filmove zasigurno slimanske vjeroispovijesti, na narodnom,
Istovremeno će ostvarivati i veoma za- predstavljao svojevrsno osvježenje. Iako arhaičnom jeziku uz zvuke saza “analizi-
pažene uloge u filmovima, a posebno će već apsolutno zaboravljen od bosansko- rali” svakodnevne i potpuno banalne po-
ostati upamćene one u filmskim ostvare- hercegovačkih javnih emitera, ovaj je seri- jave. Na koncu su Momo i Uzeri postali
njima: Glineni golub (1966) Tome Janjića, jal povodom 30. godine od smrti Rejhana mitski likovi jednog vremena i simboli
Diverzanti (1967) Hajrudina Šibe Krvavca, Demirdžića barem djelomično ponovno grada koji je slavio i dalje slavi kulturnu
Neka daleka svjetlost (1969) Josipa Lešića, zaživio na sceni Narodnog pozorišta u raznolikost i nacionalnu ravnopravnost.
Derviš i smrt (1974) Zdravka Velimirovića, Sarajevu, u predstavi Fistik ili San o sun- Upravo su po njima neformalno nazva-
Atentat u Sarajevu (1975) Veljka Bulajića, cu, mjesecu i još nekim sitnicama dramati- ni sarajevski UNIS-ovi tornjevi-blizanci
Miris dunja (1982) Mirze Idrizovića, s ko- čara Almira Imširevića i režisera Admi- na Marijin-Dvoru, za koje se nikad nije
jima će nastavljati oblikovati glumačku ra Glamočaka. Karađoz se tako vratio u saznalo koji je Momo, a koji Uzeir, ali je
stijenu šarolikih boja, raznovrsnih ma- svoj prvobitni oblik, teatarsku predstavu, u društveni život Sarajeva zauvijek osta-
terijala i oblika. Ipak, široj gledalačkoj a salom Narodnog pozorišta ponovno su la “urezana” rečenica: “Nađemo se kod
masi posebno će ostati upamćen po ulozi odjekivali glas Rejhana Demirdžića, nje- Mome i Uzeira!”
Husametin-bega u kultnoj seriji Karađoz, govo slovo “h” upotpunjeno prepoznatlji- Iako se vjeruje da iza glumaca ne osta-
emitiranoj na Televiziji Sarajevo. Riječ je vim dramskim pauzama, poneko “sikter” je ništa, za razliku od projektiranih gra-
o serijalu nastalom kao konačni rezultat i “ugursuze” sa specifičnom mimikom te đevina arhitekata, napisanih književnih
svojevrsnog umjetničkog projekta pozori- sveopći i nezaustavljivi smijeh publike. djela pisaca, ukomponiranih muzičkih
šta “Karađoz”, a koji su na osnovu forme nota kompozitora, “gospodin glumac”,
“teatra sjena” u Svrzinoj kući u Sarajevu “NAĐEMO SE KOD MOME I UZEIRA” kako su ga sugrađani prozvali, Rejhan
1968. godine osmislili i pokrenuli Rejhan Demirdžić u naslijeđe svom gradu osta-
Demirdžić i Jurislav Korenić. Bila je to Pored uloga u TV serijalima Odbor- vio je mnogo toga. Ostavio mu je tradi-
serija koja je, za razliku od tadašnjih TV nici (1975), Porobdžije (1977), Tale (1979) ciju, kulturu, umjetnost. Ostavio mu je
ostvarenja sa savremenom tematikom, i Kože (1982), Demirdžićev glumački ta- identitet. n
gledaoce vraćala u orijentalno doba s lent svoj kanal za izražavanje pronašao
STAV 22/2/2018 73
