Page 23 - 7. Sayı Ekim-Kasım 2021

mektup yazdığı masayı, büyük Kimsesiz hayatımın başında, kaburga

bir aşkla sevdiği adamla hayatını kemiklerimi sızlatan bir acıyla, hiçbir
birleştirdiği bahçeyi, bir iş için yalanın üzerini örtemeyeceği denli

evden gidip haftalarca gelmeyen bir gerçekle kucağımda, öylece,
kocasını beklediği pencere kenarını duruyorum.

kaybetmiş örneğin. Kendini var ettiği Birazdan ömrümde ilk kez annemi
tek yeri, umut etmeyi, ferah bir nefes yıkayacağım.

almayı kaybetmiş. Kalbi bu büyük
kayıpların acısının altında olgun bir Doğduğumdan beri aynı anahtarla

incir gibi kolaycacık ezilivermiş. aynı evin kapısını açmışken, hep
aynı sokaktan geçip aynı kapıya
Hastalanmaya başlayıp yatağa varmışken, yirmi yıldır yaşayan ulu

düştüğü günlerde aynı şeyi sayıklayıp bir ağacın köklerinin koparılıp başka
durdu annem. Üzerinde yavrusunu yere taşınması gibi göbek bağımın

korumak isteyen bir kartal edası peşine düşüyorum şimdi. Elimde
olmasa da “Bu kasaba seni kör gül suyu kokusu, başımda bulut,

eder, git kendine bir hayat kur” ardımda koca bir enkaz ile bir deniz
lafları dudağından hiç eksik olmadı. fırtınası misali yola çıkıyorum bu

Sanırım gidip rahatça bir hayat akşam. Malum; ben akşam güneşini
kurabilmem için de sessizce ölüverdi. severim, badem ağaçlarının aksine…

Bir kuş gibi yastığından düşmüş başı,
yük olmak istemez gibi; ağırlaşması

gerekirken hafifleyen bedeniyle,
öylece… Hiç bilmediğim bu

dünyanın kapısı, annemin gül suyu
dökülmüş omuzlarından geçiyormuş.

İçimdeki sonsuz durgunluk hissini
olduğu yere gömüp, yola çıkmam

gerekiyor şimdi. Kaybeden babaların
yorgun kızlarının ve eksik sevilmiş

çocukların her an tetikte, terk
edilme korkusu olur. Bu yorgunluğu

üzerime yapışmış bir çamur
gibi sıyırıp bir şekilde tenimden

atarım da, korkum ne zaman biter
bilmiyorum.

23 Buluntu Kutusu