Page 21 - 7. Sayı Ekim-Kasım 2021
P. 21
BADEM AĞAÇLARI SABAH GÜNEŞİ SEVER
Nazlı Doğan Özsöz
susardık. Çünkü eğer konuşursak çocukluğumu, ilk gençlik
gitmeye karar vermekten korkardık. yıllarımı o defterlerin arasına
Tek tük soluk pembe renginde doldurmuşum gibi hissediyorum.
çiçek verenleri de vardı aralarında. Bir daha böylesine bir güzellikte var
Çatlak, cılız ama kabuklu gövdeleri, olamayacak bu bahçe, sayfaların
zayıf ve avurtları çökmüş ihtiyarları arasında benimle birlikte yaşayacak
andırırdı. Arada dedeme benzetip artık. Anneannem ince ince
gülüştüğümüz pembe çiçekli düşünerek tanzim etmişti tüm
badem ağacı, arka bahçenin tek bahçeyi, badem ağaçlarını rüzgâr
rüzgâr alan yerinde dururdu, bir almayan ve bolca sabah güneşi alan
rüzgârla kel kalır bizi daha çok bir köşeye konuşlandırdı mesela.
güldürürdü. Dökülen çiçekleri küçük Yediveren güllerini kapıyı süsleyecek,
bir çocukken toplayıp defterimin misafirleri karşılayacak şekilde
arasında kuruturdum. Her halleriyle girişe dikti. Ben akşam güneşini,
hep benimle olmalarını badem ağaçları sabah güneşini
isterdim. severiz. Ama yine de anneannemin
Şimdi tüm onları evin arkasına dikmesinin
asıl sebebi, kendisine bir dünya
yaratma çabasıydı. Dedem ne
zaman köpürse hep oraya kaçardı
anneannem. Sonraları fark ettim
ki babama katlanamayan annem
de badem bahçesinde alıyordu
soluğu. Bunda anneannemin ve
annemin göbek bağlarının badem
ağaçlarının dibine gömülmesinin
payı var, biliyorum. Onlar
gibi ben de bu evde ömrümün
sonuna dek yaşamak, romanımı
bu evde yazmak, bir çocuğum
21 Buluntu Kutusu
