Page 17 - 7. Sayı Ekim-Kasım 2021

TARİHSİZ BİR TUTUNAMAYAN: ÖZ YOLCU

Kemal Şen

Siz de bir aynanın parlak tarafını görmeye ve

pohpohlanmaya, etkilemeye ve etkilenmeye
alışkın olduğunuzdan onu öyle parlak bilirdiniz.

O, aynanın sırrı gibi karanlıklar da taşırdı içinde
de cenazesi olsaydı siz yine “İyi bilirdik!” derdiniz.

Demeyin! İyi değildi o! İyi görünmeye de
çalışmazdı. Siz, onu iyi hâlleriyle bilmek isterdiniz

çünkü insanların iyi olduğunu düşünmek kolaydı.
Onun içinden dökülenleri Mevlâ’sı ile kendisi

haricinde kimse bilmedi. Zaten dedim ya, cenazesi
olsaydı çevresi en sahte oyunlarını sergilerdi.

Öz, böyleydi dostum! Senin de alışkın olduğun
“hatırlanası” karakterlerden değil, Neredesin

Firuze’de de bahsedildiği gibi yaşayarak intihar
edenlerdendi. Belki siz, bu dünyada mutsuz

olmanın ne demek olduğunu bilirsiniz veya az
buçuk tahayyül edersiniz ya da öbür dünyada…

İki dünyada da mutsuzluğa hapsolmanın ne
demek olduğunu bilir misin, dostum? Öz,

bilmezdi. O ne mutluluğa, ne mutsuzluğa, ne
-kendi tabiriyle- insanların garip gurup ilişkilerine

anlam verebildi. Bilmediği ikiliklerde mahsur
biriydi o. Karakter “bile” değildi! Öz, var olan

ve açılmayan bir benliğin bir kitapta ortaya
çıkışından daha farklı değildi.

İşte siz, iki dünya saadetsizliğinin dahi ne demek
olduğunu bilmezken Öz, tutunacak dal arama

peşindeydi. Buldu da! İnsanlara tutundu, en
güvenmediğine güvenmeyi tercih etti.

17 Buluntu Kutusu