Page 95 - หนังสือเรื่องเล่าเมืองปทุม
P. 95
ตํานานดังกล่าวนี้ สอดคล้องกับเรื่องราวคําบอกเล่าภายในตระกูลครูดนตรีปี่พาทย์มอญ
ชื่อดังได้แก่ เรื่องเล่าในตระกูล “ดนตรีเสนาะ” มีว่า ครูเจิ้นเป็นผู้แบกส่วน“หน้าพระ” และ
“หางแมงป่อง” เข้ามาในเมืองไทย ยังอยู่ที่บ้านของทายาทรุ่นหลานของครูเจิ้น คือ บ้านนายชะอุ่ม
ดนตรีเสนาะ ใกล้วัดหงษ์ปทุมาวาส อำเภอเมืองปทุมธานี
ส่วนเรื่องเล่าในตระกูล “ดนตรีเจริญ” เล่าถึงครูสุ่มผู้แบก“หน้าพระ”และ“หางแมงป่อง”
เข้ามา เช่นกัน ปรากฏหลักฐานเป็นฆ้องมอญที่ตกทอดสู่ทายาทรุ่นหลังอยู่ที่บ้านของ ป้าสมผล
ดนตรีเจริญ ผู้เป็นลูกสาว
ครูเจิ้นและครูสุ่ม เป็นผู้มีความสามารถสูงในการบรรเลงปี่พาทย์มอญ โดยครูเจิ้นได้เข้า
รับราชการทหาร และได้รับใช้สมเด็จเจ้าฟ้ากรมพระนครสวรรค์วรพินิต ที่วังบางขุนพรมจน
เป็นที่โปรดปราน และได้ถ่ายทอดดนตรีปี่พาทย์มอญให้ลูกหลานสืบมา
สำหรับครูสุ่ม ดนตรีเจริญนั้น
ต่อมาได้แลกเปลี่ยนความรู้กับครูดนตรี
ของไทย คือ หลวงประดิษฐ์ไพเราะ
(ศร ศิลปบรรเลง) ครูดนตรีทั้งสองท่าน
ได้ช่วยกันปรับปรุงการบรรเลงเพลงของ
วงปี่พาทย์มอญ และนําไปใช้บรรเลง
ในงานศพ จนได้รับความนิยมอย่าง
กว้างขวาง ด้วยเพราะเสียงของ
วงปี่พาทย์มอญมีเอกลักษณ์ที่ฟังดู
โหยหวน อวดครวญ ชวนเศร้า จนกลายเป็นประเพณีนิยมไปในที่สุด
๘๙
เล่าเรื่องเมืองปทุม
