Page 13 - AGIOS LAZAROS

Καθώς ἀκούστηκε ἡ φή- Σπεύδει καί ἡ Μαρία
μη ὅτι ὁ Ἰησοῦς καί ἡ συ- νά Τόν συναντήσει
νοδεία τῶν Μαθητῶν του
πλησιάζει στή Βηθανία, ἡ Μ έ ἀναπτερωμένη τήν ἐλπίδα ὅτι κάτι μεγάλο θά συμβεῖ
μέν Μάρθα, χωρίς νά ἐνη- ἐκ μέρους τοῦ Ἰησοῦ, ἡ Μάρθα σπεύδει νά ἐνημερώ-
μερώσει τήν ἀδελφή της, σει τήν ἀδελφή της καί νά τήν καλέσει «νά συμμετάσχει
ἄφησε τούς ἐπισκέπτες – στήν προσδοκώμενη χαρά» (Κύριλλος). Μόλις ἡ Μαρία πλη-
παρηγορητές καί ἔσπευ- ροφορήθηκε «ὅτι ὁ Διδάσκαλος ἔφτασε καί τή ζητάει», ἄφησε
σε νά τόν προϋπαντήσει, τούς ἐπισκέπτες – παρηγορητές «κι ἔτρεξε γρήγορα νά πάει
ἡ δέ Μαρία ἔμεινε πίσω κοντά του». Αὐτό δείχνει πόσο θερμό ἦταν τό φρόνημά της
στό σπίτι. Ὁ διάλογος τῆς καί πόση εὐλάβεια καί ἀγάπη ἔτρεφε πρός τόν Κύριο, ἀφοῦ
Μάρθας μέ τόν Ἰησοῦ δεί- ἀμέσως, «ἐνῶ ὅλοι οἱ ἐπισκέπτες κάθονταν καί τήν παρηγο-
χνει ἀφενός ἕνα καλυμμένο ροῦσαν στό πένθος καί τόν θρῆνο της, αὐτή δέν περίμενε νά
παράπονο καί μία κάποια ἔρθει πρός αὐτήν ὁ Διδάσκαλος, ...ἀλλά ἔτρεξε γρήγορα κοντά
μομφή γιά τήν καθυστέρη- του» (Χρυσόστομος). Συμπεριφορά πού διδάσκει, σύμφωνα μέ
σή του, ἀφετέρου τήν πε- τή γνώμη σύγχρονου ἑρμηνευτῆ, ὅτι «δέν πρέπει νά ἐμποδιζό-
ποίθησή της πώς δέν θά μαστε κι ἐμεῖς ἀπό ὑποχρεώσεις ἁβροφροσύνης καί τιμητικῶν
συνέβαινε ὅ,τι συνέβη, «ἄν προσκλήσεων τοῦ κόσμου καί νά παραμελοῦμε τίς εὐκαιρίες
ὁ Κύριος ἦταν ἐκεῖ». Ταυ- πού μᾶς παρουσιάζονται σέ ὁποιονδήποτε χρόνο, προκειμένου
τόχρονα τοῦ λέει: «Καί τώ- νά ἐπικοινωνήσουμε μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό» (Π. Ν. Τρεμπέλας).
ρα ξέρω καλά, ὅτι ὅσα κι Ἡ ξαφνική ἀναχώρηση τῆς Μαρίας ἀπό τό σπίτι ἑρμηνεύθηκε
ἄν ζητήσεις ἀπό τόν Θεό θά σοῦ τά δώσει». Πρόκειται γιά ἕνα ἀπό τούς ἐπισκέπτες ὡς πράξη θλίψης. Νόμισαν ὅτι πηγαίνει
εὐγενικό αἴτημα πού ὑποβάλλεται ἔμμεσα, μέ συστολή καί ἐν στόν τάφο τοῦ ἁγίου Λαζάρου γιά νά κλάψει. Γι’ αὐτό καί τήν
γνώσει ὅτι πρόκειται γιά κάτι ἐξαιρετικά μεγάλο, διότι προφανῶς ἀκολούθησαν. Διερωτᾶται ὁ ἅγιος Αὐγουστίνος: «Γιά ποιόν λό-
ἡ Μάρθα εἶχε μάθει γιά τίς δύο προηγούμενες ἀναστάσεις (τοῦ γο ὁ εὐαγγελιστής ἀναφέρει αὐτή τή λεπτομέρεια; Γιά νά μᾶς
γιοῦ τῆς χήρας στή Ναΐν πού τόν πήγαιναν γιά ταφή καί τῆς δείξει τί προκάλεσε τήν πολυάριθμη συρροή τοῦ λαοῦ, ὅταν ὁ
κόρης τοῦ Ἰαείρου πού μόλις εἶχε πεθάνει: Λουκ. 7, 11-17 καί ἅγιος Λάζαρος ἀναστήθηκε». Ὁ Θεός θέλησε νά παρευρεθοῦν
Λουκ. 8, 40-42, 49-56). Ἐδῶ ὅμως ὁ ἀδελφός της ἦταν ἤδη ἐκεῖ πολλοί καί νά γίνουν θεατές τοῦ θαύματος, ἐνῶ οἱ ἴδιοι
θαμμένος ἀπό τετραημέρου! τήν εἶχαν ἀκολουθήσει ἀπό φόβο μήπως κάνει κακό στόν ἑαυ-
Ὁ Ἰησοῦς τῆς ἁπαντᾶ μέ τρόπο διφορούμενο: «Ὁ ἀδελφός τό της ἐξαιτίας τῆς ὑπερβολικῆς λύπης.
σου θά ἀναστηθεῖ», κι ἐκείνη νομίζει ὅτι ἐννοεῖ «κατά τήν ἐσχά- Φτάνοντας στό σημεῖο –ἔξω ἀπό τή Βηθανία– ὅπου βρισκόταν ὁ
τη ἡμέρα», ὅπως πίστευαν οἱ Ἰουδαῖοι. «Ἀφοῦ πρῶτα συγκα- Ἰησοῦς, γονάτισε μπροστά του καί μέ δάκρυα στά μάτια τοῦ εἶπε τό
λυμμένα τῆς εἶπε θά ἀναστηθεῖ ὁ ἀδελφός σου κι ἐκείνη δέν παράπονό της. Ἡ σκηνή δέν συγκίνησε μόνο τόν κόσμο, ἀλλά καί
κατάλαβε τί ἀκριβῶς ἐννοοῦσε, τῆς ἀποκαλύπτει τή μυστική τόν ἴδιο τόν Κύριο, ὡς θεάνθρωπο, ὅπως πολύ ὡραῖα ἀναφέρεται
ἐξουσία του καί τῆς ἀνεβάζει τόν νοῦ, λέγοντάς της ὅτι αὐτός στούς δύο στίχους τοῦ Συναξαρίου τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου:
εἶναι ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή...» (Ζιγαβηνός). Ἐκείνη πείθεται
στόν λόγο Του καί φτάνει στήν ὁμολογία ὅτι πιστεύει σ’ αὐτά Θρηνεῖς Ἰησοῦ· τοῦτο θνητῆς οὐσίας.
πού τῆς εἶπε. Ζωοῖς φίλον σου· τοῦτο θείας ἰσχύος.

12 13