Page 10 - AGIOS LAZAROS
P. 10
Ἡ ἀπάντηση τοῦ Κυρίου στόν φόβο τῶν Μαθητῶν του Ἀφοῦ λοιπόν ὁ Κύριος μέ ὅσα εἶπε ἔδωσε θάρρος στούς φο-
εἶναι ἀξιοπρόσεκτη: «Δώδεκα ὧρες δέν ἔχει ἡ μέρα; Ἄν περ- βισμένους Μαθητές, τούς ἀποκάλυψε ὅτι δέν πρόκειται νά με-
πατάει κανείς τή μέρα δέν σκοντάφτει, γιατί βλέπει τό φῶς ταβοῦν στά Ἰεροσόλυμα ἀλλά στή Βηθανία, διότι ὁ ἀγαπημένος
αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ἄν ὅμως περπατάει κανείς τή νύχτα, σκο- φίλος του, ὁ ἅγιος Λάζαρος, ἔχει στό μεταξύ πεθάνει. Γι’ αὐτό
ντάφτει, γιατί βέβαια τό φῶς δέν εἶναι μέσα του» (στίχ. 9- «πρέπει νά σπεύσουμε γιά τή σωτηρία τοῦ φίλου, ξεπερνώντας
10). Ἔχει δέ καί τήν ἔννοια κατά μέν τόν Εὐθύμιο Ζιγαβη- τίς ἀπειλές τῶν Ἰουδαίων» (Κύριλλος). Καί ἡ φράση αὐτή δεί-
νό, «ὅπως ἄν κάποιος περπατάει σέ κάποια ἀπό τίς δώδεκα χνει πόση σημασία ἔδινε ὁ Χριστός στήν πραγματική καί κατά
ὧρες τῆς ἡμέρας δέν σκοντάφτει, ...ἔτσι κι ἄν κάποιος περ- Θεόν φιλία, ὥστε νά περιφρονεῖ κάθε κίνδυνο ἐκ μέρους τῶν
πατάει στό φῶς τῆς ἀρετῆς δέν σκοντάφτει σέ κίνδυνο, διότι Ἰουδαίων, προκειμένου νά παρηγορήσει τίς θλιμμένες ἀδελφές
βλέπει τό φῶς τῆς ἀρετῆς κι ἀπ’ αὐτό ὁδηγεῖ ται». Κατά δέ τόν καί νά ἀναστήσει τόν φίλο του. Ταυτόχρονα, ἐξέφρασε καί τή
ἱερό Χρυσόστομο, «ὅποιος δέν σκέπτεται τίποτε πονηρό δέν θά χαρά του, ἐπειδή δέν ἦταν ἐκεῖ νά τόν προλάβει ζωντανό καί
πάθει τίποτε, αὐτός ὅμως πού πράττει τά φαῦλα, θά πάθει. νά τόν θεραπεύσει ἀπό τήν ἀρρώστια του! «Ὄχι φυσικά ἀπό
Ἄρα ἐμεῖς δέν πρέπει νά φοβόμαστε, ἀφοῦ δέν κάναμε τίποτε φιλοδοξία, ἐπειδή ἐπρόκειτο νά κάνει τό θαῦμα, ἀλλ’ ἐπειδή
πού νά ἐπισύρει τόν θάνατο». Καί ὁ Κύριος δέν θά πάθαινε αὐτό θά ἔδινε τήν ἀφορμή στούς Μαθητές νά δυναμώσουν στήν
κάτι στήν Ἰουδαία, προτοῦ ἐκπνεύσει ὁ προδιαγεγραμμένος πίστη» (Εὐθύμιος Ζιγαβηνός), βλέποντας τόν Διδάσκαλό τους
χρόνος τῆς ἀποστολῆς του, δηλαδή ἐνόσω δέν εἶχαν τελειώσει νά ἀνασταίνει ἐκ νεκρῶν ἄνθρωπο πού εἶχε πεθάνει πρίν ἀπό
«οἱ δώδεκα ὧρες τῆς ἡμέρας». Ἀντίθετα, ὅποιος περπατάει «ἐν τέσσερις ἡμέρες καί ἤδη εἶχε ἀρχίσει νά ἀποσυντίθεται.
τῇ νυκτί», δηλαδή ὄχι κάτω ἀπό τό φῶς τοῦ Χριστοῦ ἀλλά
στό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας, φυσικό εἶναι νά προσκόπτει, νά
σκοντάφτει καί νά πέφτει. Ἡ Μάρθα ὑποδέχεται
τόν Χριστό στή Βηθανία
Π ροκειμένου νά προκαλέσει μεγαλύτερο θαυμασμό τό θαῦμα
πού θά ἐπιτελέσει, ὁ Ἰησοῦς ἔφτασε στή Βηθανία τέσσερις
ἡμέρες μετά τόν θάνατο τοῦ φίλου του ἁγίου Λαζάρου, τόν
ὁποῖο μάλιστα –κατά τή συνήθεια τῶν Ἰουδαίων– εἶχαν θάψει
αὐθημερόν. Ἐπειδή δέ ἡ Βηθανία βρισκόταν πολύ κοντά στά
Ἰεροσόλυμα (μόλις 15 στάδια, δηλ. πορεία 40 λεπτῶν), πολλοί
Ἰουδαῖοι εἶχαν πάει ἐκεῖ γιά νά παρηγορήσουν τίς δύο ἀδελ-
φές. Πρόκειται ἀσφαλῶς γιά μία καλή συνήθεια τῶν ἀνθρώπων,
ὅλων τῶν ἐποχῶν, ἀρκεῖ νά εἶναι κατά Θεόν παρηγορία καί ὄχι
ἀφορμή ἐπίδειξης κοινωνικότητας, εὐγένειας ἤ ὑποχρέωσης. Ὁ
ἄνθρωπος πού βιώνει τό πένθος ἤ ὅποια ἄλλη σοβαρή ἀπώλεια,
ἔχει ἀνάγκη συμπαράστασης, γι’ αὐτό καί οἱ χριστιανοί ἔχουν
καθῆκον «νά κλαῖνε μετά κλαιόντων» (Ρωμ. 12, 15). Στήν προ-
κείμενη περίπτωση, τό ὅτι στή Βηθανία «εἶχαν ἔρθει πολλοί»,
ἦταν καί στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ἔτσι εὔλογα διαδόθηκε ἡ
Ὁ Ἱερός Ναός τοῦ Ἁγίου Λαζάρου στή Δρομολαξιά. τέλεση τοῦ θαύματος πρός κάθε κατεύθυνση.
10 11
