Page 16 - <4D6963726F736F667420576F7264202D20E0CDD7E9CDA7A2C7D1ADE0C7D5C2A7BED4A7A4EC207769746820636F766572>

~ ๑๖ ~

มากกวา สดี ํานน้ั ก็แทบจะลมื ชว งน้นั ไปเสยี สนิท หากไมมเี หตุการณใ นวนั นส้ี ะกดิ หวั ใจ
อีกครั้ง

“ยาจะบอกหยงั ห้อื แตก อนเจาพอ ของยา กส็ ง ยาไปแตง งานกบั เจาเมอื งนาย โดย
ทีเ่ จา ยา กเ็ หมือนเจาน่ีละ ตอนน้นั เมืองนายเปน อยา งใด ยาก็บเ กยฮหู นั แตยากต็ อ งไป
ยอนวาศกั ด์ศิ รแี ละบา นเมอื ง ยองอยบู นบา ของแมย งิ อยา งเฮา อยางยา ทจี่ ะตองแบกไว
ดว ยคําวา “เจา ” ทอ่ี ยใู นสายเลือดของเฮา”

“เจายา ” เจาหญงิ นอยกลาวไดแตเ พยี งนน้ั กร็ อ งไหอกี ครงั้ ซึง่ ครง้ั น้ี เปนการ
รอ งไหใหก บั ชะตากรรมของตนเองและเจา ยา แตค ร้ังอดตี

“เจานอย....อนั วาเจา นน้ั อยไู ดเ พ่อื หนาท”ี่
เจา ยา พยายามทีจ่ ะโนมนาวความคิดของเจา หญงิ นอยอยเู สมอ ซง่ึ ทกุ ครั้งทผ่ี า น
มา เจา หญิงมกั จะเช่ือฟง แตค ร้งั น้ี ดวยวยั ทเี่ ตบิ ใหญ และความคดิ อา นมกั จะเปน ของ
ตวั เองมากขนึ้ การครั้งน้ีเปนเร่อื งของหวั ใจของตวั เองโดยตรง เจาหญิงจงึ นง่ิ เงียบ คิดใน
ใจ
‘บไ ดแลว ตอ งหนี ตองหนีไปหอื้ ไกล ไกลจนตวยหาบปะ..’
เจายา เห็นเจา หญงิ เงยี บไป กร็ ูสกึ ผอนใจไดไ ปเปลาหนงึ่ แตห ารูไ มว า ความคิด
ภายในนนั้ ชวนใหย ุง ยากเสยี นก่ี ระไร

หลังจากท่บี ัวไหล ขอตัวออกมาจากหอนอนของเจา หญงิ แลว ดวยความเปน หว ง
นน้ั ก็มอี ยูเตม็ อก แตก ต็ นเองไมรูจะชว ยอะไรได และขณะนมี้ หาเทวกี ป็ ลอบประโลมอยู
แลว

จงึ เดินออกมายงั สวนขวญั เรอื่ ย ๆ เดินทอดอารมยอยา งเฉอ่ื ยชาเตม็ ที
ทันใดน้นั กม็ รี างหนึง่ วิ่งพรวดพราดมาขวางหนาบวั ไหลไว พรอมเรยี กดว ย
เสยี งอนั ดัง
“บัวไหล ยั้งกอ น!”