Page 15 - <4D6963726F736F667420576F7264202D20E0CDD7E9CDA7A2C7D1ADE0C7D5C2A7BED4A7A4EC207769746820636F766572>

~ ๑๕ ~

เจา หญงิ ยิง่ สะอึกสะอน้ื ไหจนตวั โยน สองมอื ก็กอดเจายาไวแนน ไวเ ปน ทพี่ กั พิง
ยามใดทเ่ี ดอื นรอนหรอื ไมสบายใจ เจา หญิงกจ็ ะมแี ตเ จา ยา ท่พี อจะพึ่งพงิ ได และทุกครั้งก็
จะกลบั กลายเปนดีไปเสยี ทกุ ครง้ั

“เจา ยาาาาาาาาาาา... เจาพอ เยยี ะอยางอ้ีไดไ ด...ไดอ ยางใด”
“เจา นอ ย ยา เขา ใจ ยา อนิ ดเู จาเปนขนาด”
“ขาเจา จะเยยี ะอยางใด จะเยียะอยา งใด ขาเจา บอ ยากแตง งาน”
“เจานอย แมยงิ ใหญม า กต็ องออกเฮือน มคี มู คี มี ตามฮตี ตามฮอยบา นเฮา แมย งิ
จะอยคู นเดยี วก็บดี คนเขาจกั วาฮา ย ยิ่งตวั เปนเจา เจากม็ ีหนาทีอ่ ยา งเจา เจา น้ันบใ ชแตว า
จะเกิดมาในราชวงสานีเ้ ทา อัน้ แตเ กดิ มาพรอ มภาระหนาที่ที่หนักหนากวา คนโยยานสา
มานท่วั ไปแถมนัก นแ่ี หละ ถึงจะเฮยี กวา “เจา ” ไดเ ตม็ ปากเต็มคํา”
เจา ยา พยายามท่ีจะใหเจาหญงิ นอยเขาใจ ดว ยการครั้งนี้ มันใหญห ลวงนกั
“แตมันบแมน เด่ียวน้ี บแ มน อยางอ้ี เจายา ...”
“เจานอย นีม่ ันเกยี่ วพนั ถงึ บานถึงเมอื ง มันเปน หนาทขี่ องเฮาท่จี ะตอ ง
ชวยกันเยียะหอ้ื บานเมืองเฮากานกงุ ฮงุ เฮอื ง แมนวาเฮาตอ งอยใู ตอ ะมินตอ ของฟา หงสา”
“เจา พอ จะหื้อไปแตงงานกบั ใผก็บฮ ู เมืองยองหว ยอยไู หน เปนอยา งใดกบ็ ฮูจ กั
แลวขา เจาบไ ดฮ กั เปนสักหนอ ยเจา เจายา”
“นล่ี ะ เปน สงิ่ ท่เี ฮาตางจากไพรท ว่ั ไป ถาเจา หญิงบไ ดเ กดิ เปนเจา หญิง บไ ดเปน
ธิดาของเจา เหนอื หัวเมอื งพิงค อะหยงั ๆ กธ็ าจะดีกวานี้ ...เจา ก็มีหนา ทข่ี องเจา หนา ทตี่ อ
บานตอ เมอื ง บเ วนแมแตใ ผคนใด แมแตต วั เจา ยา ก็ตาม”
“อยา งใดเจา เจายา ” ดว ยความเฉลียวใจในคาํ พดู ของเจายา ทําเอาเจา หญิงนอยจึง
เงยหนามองเจา ยาดว ยสายตาท่สี งสัย
เจา ยา ถอนใจครั้งหนงึ่ กอ นที่จะหยบิ ยกเอาชะตากรรมตัวเองเมอื่ ครั้งกอน มา
เลา สูห ลานนอยอกี คร้ัง ซึ่งครั้งหนงึ่ เจายา สมยั ทีย่ งั เปน เจา หญงิ อยูนน้ั กแ็ ทบจะไม
แตกตางไปจากหลานนอ ย ณ ขณะนีเ้ ทา ไรนัก เมอ่ื อายยุ างเขา มาจนเสน ผมมสี ขี าว