Page 283 - Reflections_over_Akamas

02 Aγάπη...
Σε μία καθοριστική στιγμή, το 2014,
πετούσα στα 150 πόδια ανάμεσα
σε πετούμενα στον αυγουστιάτικο
ουρανό πάνω από τον Ακάμα, τον
πιο μαγευτικό φυσικό οικότοπο που
έχει να προσφέρει σήμερα η Κύπρος.
Αισθανόμουν ότι βρισκόμουν στον
έβδομο ουρανό, ώσπου ισχυροί
πλευρικοί άνεμοι καταρράκωσαν την
αυτοπεποίθησή μου και προκάλεσαν
την πτώση του αλεξίπτωτού μου.
Κατακρημνίστηκα και εγώ στο
έδαφος σαν μια πέτρα, με μόνο καημό
στην καρδιά να γλυτώσει η κόρη μου
από την οδύνη της απώλειάς μου.
Προσέκρουσα στο έδαφος σαν
ένα σακί από σάρκα και οστά,
λαχταρώντας μια ανάσα ζωής.
Εν μέρει από πρόθεση και κυρίως
από τύχη, σώθηκα από έναν θάμνο
γνωστό ως ο «αόρατος», ο οποίος
έγινε τόσο ο λυτρωτής όσο και ο
παγιδευτής μου. Παγιδευμένος με
τριάντα ένα κατάγματα, έπρεπε να
βρω έναν τρόπο να απεγκλωβιστώ
και να ανακτήσω την ελευθερία
μου. Ενώ ο χρόνος ενδέχεται να
επουλώνει κάποιες πληγές, θεωρώ
ότι η υπομονή, η επιμονή και η
εστιασμένη προσπάθεια είναι αυτά
που αληθινά χαρίζουν στο χρόνο
την επουλωτική του δύναμη.
Ανακαλώντας το ταξίδι μου,
χαιρετίζω τη χαραυγή του 2024 με
την ευλάβεια ενός προσκυνητή, το
πείσμα ενός αθλητή και το ευγνώμον
χαμόγελο ενός ανθρώπου που είναι
ζωντανός.
... είναι να είσαι η αγάπη. Υπερβολικά φιλόδοξο, μπορείτε να πείτε. Επιτηδευμένο,
μπορείτε ακόμη να προσθέσετε. Το «σ’ αγαπώ» αποτελεί μία δήλωση που
κάνουμε προς αυτούς για τους οποίους τρέφουμε βαθιά αισθήματα. Ωστόσο, ο
τρόπος που κατανοούμε και εκφράζουμε την αγάπη μπορεί να είναι περίπλοκος
και πολυδιάστατος. Μερικές φορές, ενδεχομένως να προσφέρουμε την αγάπη
αυθόρμητα και υπέρμετρα, ενώ άλλες φορές μπορεί να συγκρατιόμαστε για λόγους
επουσιώδεις. Αυτού του είδους η αγάπη δεν είναι αυθεντική, ούτε άνευ όρων· είναι
αποκλειστική και φευγαλέα. Η αληθινή αγάπη είναι δύσκολο να γραπωθεί, ωστόσο
έχω συνειδητοποιήσει ότι το είδος της αγάπης που επιζητούσα ήταν ανέκαθεν
παρόν στη ζωή μου, προσμένοντας να τύχει αναγνώρισης και αποδοχής.
Αγάπη... μια πράα πηγή, όπως ακριβώς ο γλυκός μεσοφθινοπωρινός ήλιος
του Ακάμα που διαχέει παντού την καταπραϋντική θαλπερή του καλοσύνη,
με μοναδικό σκοπό να προσφέρει απλόχερα στους πάντες και τα πάντα.
Ποτέ δεν θα ακούσετε τον ήλιο να λέει: «Σήμερα, σ’ αγαπώ λιγότερο από
χτες». Ποτέ! Λάμπει αδιαλείπτως, κάθε μέρα, ισότιμα για τον καλό και
τον κακό, τον αμαρτωλό και τον όσιο, για τον άσχημο και τον όμορφο
εξίσου, ανεξαιρέτως. Πράγματι, ανυπόκριτα προσφέρεις την αγάπη επειδή
είσαι η αγάπη.
Και, συνεπώς, όσο πραγματώνω την αγάπη, τη βιώνω για τον εαυτό μου. Ωστόσο,
πώς μπορώ να είμαι βέβαιος ότι όντως πραγματώνω την αγάπη; Λοιπόν, εάν η
αγάπη είναι το έναυσμα της νέας ζωής, τότε το «να αγαπάμε τη ζωή», όπως και
να ‘χει, αποτελεί μια ηθική πραγμάτωση. Να αγαπάμε τη ζωή καθ’ ολοκληρίαν, με
ό,τι μας επιφυλάσσει. Δεν χρειάζεται να συμπαθούμε τα πάντα και τους πάντες
που ανταμώνουμε στη ζωή· αντ’ αυτού, θα πρέπει να καλλιεργούμε μία αίσθηση
αποδοχής και κατανόησης για όλα τα βιώματά μας, τόσο τα στενάχωρα όσο και τα
ευχάριστα.
285