Page 288 - Reflections_over_Akamas

07 Σεβασμός...

... είναι να λατρεύεις ολόψυχα τη στιγμή και τους πρωταγωνιστές της. Εκ πρώτης
όψεως, φανερώνεται ενίοτε ως μια συνετή κίνηση ή μια αβρή τυπικότητα. Ωστόσο,τι
θα γίνει εάν μετατρέψουμε το σεβασμό σε μία εσαεί στάση ζωής για να τιμούμε
ανθρώπους, θεσμούς και βιώματα με την αποδοχή, την προσήλωση και το ενδιαφέρον
μας; Όχι επειδή ανταποκρίνονται στα πρότυπά μας, αλλά επειδή ο σεβασμός αποτελεί

την κοινή μας νοοτροπία απέναντι σε όλα τα ανθρώπινα όντα, ανεξαρτήτως του
υποβάθρου, των πεποιθήσεων και της συμπεριφοράς τους. Τι θα συνέβαινε εάν μια
μέρα αποφασίζατε να χαιρετάτε τους πάντες και τα πάντα με υπέρτατη ευλάβεια. Πώς

θα αισθανόσασταν; Αποκαρδιωμένοι ή εμψυχωμένοι; Μήπως, πάλι, καταξιωμένοι και
οικειωμένοι;

Υπάρχουν αναρίθμητοι τρόποι να δείχνουμε το σεβασμό μας, αλλά
μόνο ένα στοιχείο διασφαλίζει την αυθεντικότητα: η πρόθεση. Άπαξ και

επιλέγετε να έχετε κάποιον σε υπόληψη, αυτός τείνει να ανταποδίδει
την αναγνώριση. Ανταποκρίνεται στις προσδοκίες. Είναι επιστημονικά
τεκμηριωμένο ότι όταν αντιμετωπίζεις το μέσο σπουδαστή ως άριστο,
η απόδοσή του θα ανέβει ανάλογα.

Όταν επιλέγουμε να προσεγγίζουμε τη ζωή με μία νοοτροπία σεβασμού, όχι μόνο
καλλιεργούμε βαθύτερους δεσμούς με τους ανθρώπους, αλλά εμψυχωνόμαστε

επίσης να ζούμε στο έπακρο. Όταν τιμούμε τους ανθρώπους και τα βιώματα με την
προσήλωση και το ενδιαφέρον μας, ανοιγόμαστε στην ομορφιά και στον πλούτο της
ζωής. Αντί να βλέπουμε τις διαφορές ως εμπόδια, μπορούμε να τις δεχόμαστε ως
ευκαιρίες για να μαθαίνουμε και να εξελισσόμαστε.

Η αλήθεια, ποτέ δεν άκουγα τις λέξεις που μου έλεγε η μάμμα μου,

τα μάτια της, δύο μεγαλόπρεπες λιμνοθάλασσες,
προάγγελλαν την περισυλλογή της θεόρατης καρδιάς της.
Προσέφεραν όλη την αγάπη εν ονόματί της,
μειλίχια, σίγουρα, σιωπηρά.

Τα χρόνια έφυγαν, το ίδιο κι εκείνη,
αλλά τα μάτια της αντηχούν σαν γάργαρο νερό
που αναβλύζει από τα βάθη της καρδιά της:
«Όλα καλά, αγόρι μου. Είσαι καλά».

Είμαι ενήλικας και πατέρας.
Ευχαριστώ, μάμμα!

290 Reflections over Akamas