Page 293 - Reflections_over_Akamas
P. 293
12 Αγαλλίαση...
…είναι μία πανίσχυρη υπενθύμιση να εξυμνώ όλη αυτή την καλοσύνη που απαντώ
βιώνοντας τη ζωή. Είναι μια διακήρυξη της ικανότητάς μου να εκτιμώ τη ζωή στην
ολότητά της· όπως ακριβώς επαναβεβαιώνω τη δέσμευσή μου να ζω ως ο λαβωμένος
ωστόσο έμπειρος τιμονιέρης του δικού μου πεπρωμένου, παρά ως ο αψεγάδιαστος αλλά
παθητικός συνοδηγός στην ανθρώπινη περιπέτεια. Χάριν στην αγαλλίαση, γνωρίζω
από πρώτο χέρι ότι τα αγαθά που αποκτώ προσφέρουν στην καλύτερη περίπτωση
μια ζωή άνεσης και προνομίων. Ταυτοχρόνως, συνειδητοποιώ ότι ο πλούτος της
ζωής είναι που με εμψυχώνει να είμαι ανθεκτικός, ευέλικτος, ευπροσάρμοστος και
Τώρα βλέπω το πίσω μέρος του
μυαλού μου να φωτίζεται από στην τελική πιο συγκαταβατικός και ευγνώμων, παρά πικρόχολος και μνησίκακος.
στοχασμούς· σκέψεις πετάγονται Η ανθρωπότητα έχει κατορθώσει θεαματική πρόοδο στον τομέα της προηγμένης
η μια μπροστά από την άλλη για τεχνολογίας. Προσωπικά, αυτό το θεωρώ επίτευγμα αλλά, ταυτόχρονα, και ένα
να εκφράσουν την άποψή τους. αδιέξοδο που εκλιπαρεί για την προσοχή μας. Εστιάζουμε σε μία ζωή ανέσεων παρά
Ιδού! Το ηλιοβασίλεμα. Από τα στην οικεία σχέση μας με το «ευ ζην». Επομένως, μοχθούμε περισσότερο για την
150 πόδια πάνω από το έδαφος - ικανοποίηση παρά για τη γνώση. Εάν μελετούσαμε και πάλι τα έργα των αρχαίων
δηλαδή 50 μέτρα ψηλά! Ο σκοπός Ελλήνων φιλοσόφων, θα συμφωνούσαμε απαρεγκλίτως ότι στο διάβα των αιώνων η
μου με γεμίζει με χαρά. Είμαι πιο ανθρωπότητά μας υπέφερε από τις ίδιες παρανοήσεις και ανησυχίες. Έχουμε μονάχα
ψηλά από έναν χαρταετό! Είμαι αντικαταστήσει τις παλιές δεισιδαιμονίες με καινούργιες, οι οποίες είναι εξίσου
κατενθουσιασμένος. ολέθριες. Η αγαλλίαση μάς καλεί να αναθεωρήσουμε την ευθύνη μας απέναντι
στη ζωή. Τη χαρά δεν τη βρίσκουμε εκεί έξω· θα πρέπει να την καλλιεργήσουμε
C’ est la vie! Ακολουθώ μια ριπή
ανέμου. Έφθασε η μέρα, είμαι εκ των έσω.
πλήρης! Άλλη μία ριπή ανέμου με «Η ζωή είναι για να τη ζούμε στην ολότητά της». Αυτή η σκέψη μού
γκρεμοτσακίζει. περνάει από το μυαλό, καθώς είμαι ξαπλωμένος κάτω από μία επιβλητική,
γέρικη και μεγαλόπρεπη χαρουπιά, απολαμβάνοντας μια στιγμή άχρονη.
Κάθε μέτρο που πέφτω μού κόβει Τα μάτια μου είναι κλειστά. Η προσοχή μου είναι προσηλωμένη στην
την ανάσα. Ανησυχώ.
αναπνοή μου. Το μυαλό μου είναι άδειο, όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό
C’ est la vie… Προσκρούω για έναν διαλογιστή αρχάριο.
με έναν γδούπο στο έδαφος. Δεν προσμένω τίποτα. Παρατηρώ περισσότερα, αισθάνομαι περισσότερα.
Είμαι συγκλονισμένος. Το κορμί Με αβίαστη προσπάθεια, μπορώ να πω. “C’ est la Vie”, αφικνούται εκ
μου πονάει. Χάνομαι. Όμως, δυσμών εικάζω. Όμως, προς τι τα γαλλικά; Γιατί όχι ένα απλό, σύνηθες
βρίσκομαι. Είμαι τσακισμένος, ελληνικό «Αυτά έχει η ζωή»; Ενδεχομένως, ο γλωσσολόγος μέσα μου να
αλλά είμαι ασφαλής.
προτιμάει τα γαλλικά ως μια πιο ενεργητική και αισθαντική γλώσσα για να
C’ est la vie. εκφράσει την εκτίμηση προς τη ζωή.
295
