Page 290 - Reflections_over_Akamas

09 Ίαση...

... είναι να αρχίσεις να αντιδράς στο παρόν. Ξύπνα! Άδραξε τη στιγμή. Χαμογέλα.
Παίξε. Αποφάσισε να αλλάξεις το παιγνίδι! Αφελές, μπορείτε να πείτε. Επιδεικτικό
και αντιεπιστημονικό, θα προσθέσω εγώ. Όμως, το ίδιο και η ζωή. Για σκεφτείτε το!
Ερχόμαστε σε αυτό τον κόσμο φέρνοντας τίποτα· φεύγουμε παίρνοντας τίποτα. Τίποτα,
παρά μόνο την αλήθεια που τολμάμε να αντικρίσουμε. Επαφίεται αποκλειστικά σε εμάς
πώς θα αντικρίσουμε την αλήθεια.

Λοιπόν, μια απειλητική για τη ζωή εμπειρία είναι η ύστατη έκκληση για να
αρθούμε στο επόμενο επίπεδο. Μια κλήση αφύπνισης, κυριολεκτικά. Η ζωή
μας αλλάζει αυτοστιγμεί. Όσο πιο γρήγορα το αποδεχτούμε αυτό, τόσο πιο
γρήγορα αρχίζει και η ίαση. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία επί τούτου. Και,
στην τελική, η ίαση του σώματός μας είναι το κερασάκι στην τούρτα. Αυτό
που καλούμαστε να φροντίζουμε είναι τον εσωτερικό μας κόσμο. Τι συνήθειες
χρειάζεται να ξεμάθουμε; Ποιες καινούργιες συνήθειες μάς ωφελούν; Ποιες
κοσμοθεωρίες θα πρέπει να αναθεωρήσουμε;

Η αποδοχή αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της νεο-οραματιζόμενης ζωής οποιουδήποτε.
Ωστόσο, η αποδοχή σε καμία περίπτωση δεν ισούται με παράδοση ή με ήττα. Αντιθέτως,
είναι μια πράξη σεβασμού σε ό,τι μας επιφυλάσσει η ζωή. Μία παραδοχή ότι όσο σκληρή
και να είναι μία απειλητική για τη ζωή μας εμπειρία μπορεί επίσης να εκληφθεί σαν ένα
αγκάθι από ένα ολάνθιστο τριαντάφυλλο· ένα λουλούδι, με στέλεχος, φύλλα, χρώμα,
μυρωδιά και, ναι, ένα αγκάθι· ένα λουλούδι που μας προσφέρει την ομορφιά του στην
ολότητά της, σε ολάκερή του την υπόσταση. Όπως ακριβώς είναι. Ούτε καλύτερο,
ούτε χειρότερο, απλώς διαφορετικό. Είναι αυτό που είναι. Χαμογελώ γνωρίζοντας ότι
κάθε εμπειρία είναι μια ευκαιρία για να μαθαίνουμε, να αναπροσαρμοζόμαστε και να
κοιτάμε μπροστά· να παίζουμε και να παίζουμε ξανά και ξανά· και όχι απαραίτητα όλα
με αυτή τη σειρά.

Ετοιμάζομαι για το υπ’ αριθμόν 12 χειρουργείο. Ο Γιόχαν, ο νοσηλευτής,
φωτίζει το δωμάτιο με το χαμόγελό του που λέει “Guten Morgen”.
Σπεύδω να τον χαιρετήσω με το αριστερό μου χέρι, το μόνο μου άκρο που
έμεινε άθικτο και που είναι απασχολημένο κρατώντας ένα ξυράφι.

«Τι είναι αυτό με το ξύρισμα πριν από κάθε χειρουργείο;», με ρωτάει καθώς
τακτοποιεί το δωμάτιο. Η πρώτη μου απάντηση είναι ερώτηση: «Εσύ τι θα
έκανες αν θα πήγαινες σε γάμο, Γιόχαν;». Δείχνει απορημένος.

«Σε ποιανού το γάμο είστε καλεσμένος;», αποκρίνεται. «Τον δικό μου», λέω
με φωνή γεμάτη σιγουριά. «Με ποια;», συνεχίζει την ανάκριση.

«Ποιος ξέρει;», αναφωνώ. «Θέλω να είναι η Ζωή!». Κάνω μία μικρή παύση
και ανέμελα δηλώνω: «Είμαι έτοιμος, ό,τι και να συμβεί».
Μόλις ο Γιόχαν με βάζει να ξαπλώσω, οδηγεί το φορείο μου στο χειρουργείο.
Κλείνω τα μάτια μου. Πετώ πάνω από τον Ακάμα μου. Το μαντέψατε.

Χαμογελώ.

292 Reflections over Akamas