Page 285 - Reflections_over_Akamas
P. 285
04
Εμπιστοσύνη...
... είναι να διευρύνομαι. Να εξελίσσομαι. Να έχω επίγνωση Αληθινές πηγές τεχνητού φωτός της ημέρας·
του ανθρώπου που φιλοδοξώ να γίνω. Είναι ένα προσωπικό ομοιόμορφα διαχυμένο. Το άρωμα λεμονιού από
ταξίδι που απαιτεί τυφλή εμπιστοσύνη στο άγνωστο. το αντισηπτικό συνοδεύει το φορείο μου σε μια
Μία θαρραλέα πράξη τρωτότητας που αποκαλύπτει τους εκτυφλωτική αίθουσα, την οποία όλοι τριγύρω
βαθύτερούς μου φόβους και ανασφάλειες. Η πραγμάτωση αποκαλούν χειρουργείο. Συμπεραίνω ότι βρίσκομαι
της εμπιστοσύνης είναι αυτό που μου χαρίζει την στο μεγαλόπρεπο ναό της ανθρώπινης εφευρετικότητας,
ευκαιρία να εξελίσσομαι, να μαθαίνω τον εαυτό μου και όπου κοινοί άνθρωποι, όπως εγώ κι εσείς, με
εξαιρετική εκπαίδευση και εξειδικευμένη εξάσκηση,
ενδυναμώνει τους συναισθηματικούς μου δεσμούς με τους κάνουν θαύματα. Η χειρουργική ομάδα αναμένει
άλλους. Μέσω του δικού μου βιώματος, έχω μάθει ότι η μία απάντηση. Κρυώνω τρομερά και αισθάνομαι
εμπιστοσύνη αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο όλων των εξουθενωμένος όσο ο πόνος και τα παυσίπονα
ουσιαστικών σχέσων· είτε με φίλους, είτε με την οικογένεια, διεξάγουν μία μεταξύ τους σφοδρή μάχη για τα
είτε με συντρόφους. Όταν εμπιστεύομαι τους άλλους, τελευταία κατάλοιπα της συνείδησής μου. Μεταφέρω
ομολογουμένως εκτίθεμαι στο ενδεχόμενο να πληγωθώ, τις ανησυχίες μου στον επικεφαλής θεό, που τυχαίνει
αλλά ταυτόχρονα ανοίγομαι στον πλούτο της ζωής, της να είναι γιατρός και φίλος μου. «Ναι, μπορούμε»,
δημιουργικότητας και του κοινωνικού συνόλου. αντηχεί η φωνή του. Η καρδιά μου αγαλλιάζει, το
μυαλό μου σκοτεινιάζει. Η οδύσσειά μου αρχινά.
Το ενδεχόμενο ενός κόσμου χωρίς εμπιστοσύνη είναι για
μένα ζοφερό. Θα είναι ένας κόσμος γεμάτος μοναξιά, φόβο, «Τι κάνετε εδώ;». Το πρόσωπό του έπιασε κουβέντα,
κενό. Επιλέγω να πιστεύω στη δύναμη της εμπιστοσύνης. ωσότου οι φωνητικές του χορδές αντηχήσουν κάτι σαν
Να πιστεύω στην καλοσύνη των άλλων· και στον εαυτό χαιρετισμό. Καθόμουν σε ένα αναπηρικό καροτσάκι
μου. Με την εμπιστοσύνη, ανακάλυψα ότι η ζωή δεν είναι στο κατώφλι του καλύτερου εξειδικευμένου για
μόνο η επιβίωση, αλλά η ευδοκίμηση και η βίωση των πολλαπλά τραύματα νοσοκομείου της Γερμανίας,
συναισθημάτων μας σε όλο τους το εύρος· η εξέλιξη προς την χωρίς κάποια προειδοποίηση, κάποιο ραντεβού
ή πρόσκληση. Εικάζω ότι θα πρέπει να είχαμε
αυτοπραγμάτωσή μας.
συνεννοηθεί σε κάποιου είδους γλώσσα επειδή ο
υπάλληλος υποδοχής στην “BG Kliniken” έδειχνε να
κατανοεί την αμηχανία μου. Το ένιωσα. Από εκείνο
το σημείο κι έπειτα, η ανασυγκρότηση της νέας μου
ζωής πήρε μια νέα τροπή προς το καλύτερο. Τα
δύο χρόνια που χρειάστηκαν για να αναδομήσω το
σώμα μου έγιναν το δικό μου ταξίδι προς την Ιθάκη.
Καθ’ όλο αυτό το διάστημα, ακόμη και στις στιγμές
απόγνωσης, ακόμη και όταν με εγκατέλειπε η ελπίδα
κι εγώ διατηρούσα την αισιοδοξία μου, στιγμή δεν
έπαψα να συσπειρώνω την ιατρική ομάδα γύρω από
το σκοπό μου. Το όραμά μου ήταν πεντακάθαρο
και ολοζώντανο, όπως ακριβώς συμβαίνει και με
οποιαδήποτε σημαντική επένδυσή μου. «Θα πετάξω
ξανά, έτσι δεν είναι, δρ Σίλντχαουερ;».
287
