Page 172 - ธรรมะบรรยาย1525

่
วันเข้า นั่งสมาธิทีไร ก็โน่นไปถึงอรูปฌานโน่นนะ บางวันท่านวาไม่ได้มาฉันข้าวเลย เข้าตั้งแต่ ๖ โมง
เย็นไปถึง ๓ หรือ ๔ โมงเช้า

วันหนึ่งก็ไม่ได้มาถวาย ไม่ได้มาท าอาหารถวาย หลวงปู่มั่นก็ถามว่า “แกไปไหนมานี่ ท าไมมา

ช้า ไม่ได้มาท าอาหารให้เราเลย” “ผมนั่งสมาธิเพลินครับ” “โอ หน้าที่ก็ต้องรู้หน้าที่สิ ทาอย่างนี้
ไม่ได้ หน้าที่ก็ต้องเป็นหน้าที่ก็ต้องมา สวดมนต์ก็ต้องสวด นั่งสมาธิก็ต้องนั่ง เวลาปฏิบัติครูบา

อาจารย์ก็ต้องปฏิบัติครูบาอาจารย ทาอย่างนี้ไม่ถูก” หลวงปู่มั่นท่านก็ว่าให้ พอไปนั่งสมาธิก็
์

เหมือนเดิม นั่งสมาธิลึกละทีนี้ โอ ลืมแล้ว แหม หลวงปู่มั่นก็เดินเข้าไปหาหลวงพ่อก าลังนั่งสมาธิใน

กลด เมื่อก่อนไม่มีมุ้ง ไม่มีมุ้งลวด มันต้องเป็นกลดเหมือนกับร่มใหญ่ ๆ แล้วก็มีมุ้งอย่างนั้น หลวงปู่

มั่นเดินมาก็เขย่ามุ้งเขย่ากลดปุ้ง ๆ วิริยังค์ “แกมันผิดแล้ว” “ผิดยังไงครับ” “เอ้า นั่งสมาธิเข้าไป

อรูปฌานก็ผิดซิ มันผิดทาง ต้องเอาจิตลงมา ไปอยู่อรูปฌานนานเกินไปมันไม่ดี มันสูบกินพลังจิตรู้

ไหม”

หลวงพ่อบอกว่าตั้งแต่บัดนั้นมาหลวงพ่อไม่เคยเอาจิตเข้าสู่สมาธิลึกเลย ถึงเข้าไปก็เป็น

บางครั้งบางคราว แต่ไม่ลึกเป็นวันเป็นหลายชั่วโมง จนลืมมาทาหน้าที่ของตัวเอง หลวงพ่อบอกว่า

หลวงปู่มั่นมีบุญคุณและมีเมตตาต่อท่านมาก ขนาดท่านจะเดินหลงทาง หลวงปู่มั่นยังมาเตือนถึงใน

่
ั้
มุ้ง ท่านเคารพหลวงปู่มั่นอย่างสุดซึ้ง เพราะฉะนั้น ท่านทงหลายหลวงพ่อบอกว่าทานสอนนี่
ี่
ู้
ต้องการอยากให้ทุกท่านรจักสัมมาสมาธิ ก็คือสมาธิทถูกทาง ถ้าหากว่าเข้าอยู่ในมิจฉาสมาธ นั่งเป็น
ิ
๑๐ ปีมันก็จะสูบกินพลังจิต ท่านว่าอย่างนี้ ๑๐ ปีก็ได้สมาธิ แต่มันสูบกินพลังจิต พอสูบกินพลังจิต
ไปเรื่อย ๆ มันก็หมด เหมือนได้เงินมาเยอะ ๆ ก็ใช้จ่ายเงินหมด เงินหมดก็เป็นคนจน เหมือนเป็น

เศรษฐีแต่ไม่ได้เป็นเศรษฐี ท าไม ก็เพราะเงินมันหมดแล้ว ก็ท านองเดียวกันท่านว่าอย่างนี้

ิ
เพราะฉะนั้น การทาสมาธท่านจึงเน้นเรื่องสัมมาสมาธิ คือสมาธิตั้งแต่ปฐมฌาน ทุติยฌาน คือ

ฌาน ๑, ฌาน ๒, ฌาน ๓, ฌาน ๔ อย่างนี้เรียกว่า “สัมมาสมาธิ” ต้องท าแล้วท าอีก ๆ กว่าจะรู้ว่า

ฌาน ๑ เป็นยังไง ฌาน ๒ เป็นยังไง ฌาน ๓ เป็นยังไง ฌาน ๔ เป็นยังไง เราไม่ใช่รู้ง่ายไป ต้องอาศัย

วสีทั้ง ๕ ช านาญในการเข้า ช านาญในการออก เรียกว่าการช านาญในการด ารงอยู่ กว่าจะรู้ก็ไม่ใช่

ง่าย ๆ เพราะฉะนั้น ก็ต้องปฏิบัติไปเรื่อยไปก็แล้วกัน เมื่อไหร่เราง่วงก็หลับไปมั่ง นอนมั่ง ตื่นมั่ง

พยายามปฏิบัติก็แล้วกัน มันเป็นธรรมดาของมนุษย์ปุถุชนคนธรรมดา มันมีหลังมั่งตื่นมั่ง ผิดมั่งถูก

มั่ง ถ้าหากคนที่ไม่ท าผิดเลยนั้นก็คือคนที่เป็นพระอรหันต์แล้ว รู้ว่าผิดเป็นยังไง รู้ว่าถูกเป็นยังไง

ท่านจะไม่หวนมาทาผิดอีกต่อไป

๑๗๒