Page 28 - 6a kitap

Hepimiz birden “Geri döndük!” diye bağırdık.
Evlerimize doğru yol aldık. Eve döndüğümde annemin
hiçbir şey olmamış gibi beni beklediğini fark ettim. Hatta
benden ekmek almamı istedi. Belli ki paralel evrendeki
zamanın içine hapsolan yalnızca bizlerdik. Ona
yaşadığımız şeyleri anlatmak istesem de galiba en iyisi
hiçbir şey olmamış gibi davranıp anın tadını çıkarmaktı.
Koşarak anneme sarılıp onu öpmeye başladım.Annem ise
hiçbir şey bilmediğinden bu sevgi şöleninin karşısında
şaşkın şaşkın bakakalmıştı.
Altı yıl geçmişti. Artık hayatımızda her şey
yolundaydı. Ne özel güçlerimiz ne de hapsolduğumuz bir
paralel evren vardı. Huzurluyduk. Ama bir yandan da
özel güçlerimizi, o güçlerle yaşadığımız maceraları
özlüyorduk.

Duru, Ava ve ben üniversiteyi bitirmiş; çok büyük bir
mimarlık şirketi kurmuştuk. Türkiye çapında ün
kazanmıştık. Bir sabah kalktığımda yeniden vücudumda
bir gariplik hisettim. Yoksa tahmin ettiğim şey mi
olmuştu? Evet, güçlerim yeniden gelmişti! Hemen
telefonumu elime alıp Duru ve Ava’yı aradım. Onların da
güçleri geri gelmişti. Demek ki yıllar öncesinde olduğu
gibi yaşayacağımız yeni maceralar vardı.

Yaşadıklarımızdan sonra güçlerimizi nasıl
kullanacağımızı öğrenmiştik. Tek bildiğimiz bu güçleri
iyilik için kullanmak, insanlara faydalı olmaktı. İşte bu
da bizim hikâyemizdi. Sen de umarım hikâyemizi bizim

~ 25 ~