Page 29 - Tuğba Zengin

etmedi. Böylece birbirimize “Güle güle!” demiş olduk ve ben otobüse

bindim.

Otobüs yolculuğumuz trafik yoğunluğunu saymazsak gayet iyi
geçti. Bir de özellikle arka sıralardan oldukça gürültü geliyordu.

Malum, Covid-19 nedeniyle iki kişilik koltuklarda tek kişi

oturuyorduk. Bu yüzden birbirimize uzaktık ve maskelerimiz de

takılı olduğundan yüksek sesle konuşmadığımızda birbirimizi

anlamıyorduk. Yolculuk böylece geçti. Sonunda öğretmenevine

ulaştığımıştık, bahçesinde ağaçlar olan şirin bir binanın önünde

durdu otobüs. Hepimiz araçtan inip bahçede toplandık. Oda

arkadaşlarımız kurayla belli olacaktı. Grupta birbirini önceden

tanıyan iki üç kişiden başka herkes birbirine yabancıydı. Benim oda
arkadaşımda Azra adında bir kız oldu.

Odamıza yerleştikten sonra akşam yemeği için Azra’yla beraber

bahçeye indik. O gün yemekten sonra tanışma etkinliğiyle bitti gün.

İkinci gün ise günlüğüme şöyle yazmışım “Bugün odaya kendimi zor

attım sevgili defter...” O gün ilk günün acemiliğiyle günde ortalama

yedi sekiz kere dört kat inip çıkmıştım; kalemimi almak için, Azra’ya

oda anahtarını nerede olduğunu sormak için, odanın anahtarını

temizlikçe vermek için, çantamı bırakmak için, defter almak için,
odaya gece için içme suyu bırakmak için, sadece odaya çıkıp biraz

dinlenmek için...vb. Gece olunca sinek kremi sürmenin faydasını da

sabah gördüm. Ama akşam yapılan gözlem etkinliği bu kadar

yorgunluğa değdi, dedirtti bana.

Üçüncü gün ise kahvaltıda kedilerin karnını doyurduk. Masada

kimse peynirlerini yiyemememişti. Bu yüzden biz de sürekli

peşimizde dolanan kedilere bir parça peydir verdik. Baktık kediler

29