Page 28 - Tuğba Zengin

öğrenmek için heyecanlanıyordum. Ayrıca öğretmenlerimi aylar

sonra görecek olmanın verdiği özlem ve merak duygusu taşıyordu

içimden.

Nihayet saat geldiğinde şifreyi girdim ve toplantıya bağlandım.

Proje yöneticisi öğretmen toplantıya katılanlara “Hoşgeldiniz!”

dedikten sonra sunum gösterisini açtı. Projenin nerde

gerçekleşeceğini, öğretmen olarak katılacak eğitmenleri, projeye

nasıl başvuru yapabileceğimizi ve proje amacını açıkladı. Konaklama

yerimizin de Çanakkale’nin Ayvacık ilçesindeki öğretmenevi

olduğunu söyledi. Yapılan tanıtım sunumundan sonra başvuru

formunu açtım ve gerekli bilgileri doldurdum.

Toplantıdan sonra zaman su gibi akıp geçmişti. Sonunda

heyecanla beklediğim gün gelmişti. Adımın gerçek listede olduğunu

görünce dünyalar benim oldu. Geri kalan tek şey ailemin küçük (!)

endişelerini gidermekti. Ne de olsa ilk defa ailem olmadan bir

yolculuk yapacaktım.

Sonunda yolculuk günü geldi çattı. Çantamı toplayıp evden

çıkmak için hazırlanıyordum. Özellikle annem ve ben her ayrılık

zamanında olduğu gibi oldukça duygusaldık. Kalkış noktasına
vardığımızda birçok öğrencinin ve velisinin de orada beklediğini

gördük. Otobüse önce çantalar ve valizler yerleştirildi, biz de

binmeye hazırlandık. Ama ilk önce Covid-19 nedeniyle HES

kodlarımız kontrol edildi. Annem ve babamla son kez vedalaştıktım.

Ailemle haberleşmek için annemden telefonunu ödünç almıştım.

Babam tam da tahmim ettiğim gibi “Telefonunu kaybetme kızım!”

diyerek beni tembihledi. Annem de “Kendine iyi bak!” demeyi ihmal

28