Page 73 - Tuğba Zengin

dolduruyorduk. Ardından bahçenin arka tarafına götürüp

boşaltıyorduk Otları toplayıp taşımak çok eğlenceliydi ama bir

yandan da çok yorulmuştuk.

Geri dönüş yolunda ben el arabasına bindim. Babam da

beni tekrar otların olduğu tarafa doğru getirdi. El arabasından

indim, köpeğim zıplayarak etrafımda dönmeye başlamıştı. Onunla

oynamaya başladım, bu sırada bir anda dengemi kaybettim ve

kolumun üzerine düştüm. Kolumda dayanılmaz bir acı

hissediyordum. Ağlamaya başladım. Çok korkmuştum. Babam

hemen yanıma koştu. Kolumu kontrol etti ve hastaneye gitmemiz

gerektiğini söyledi. Sesimizi duyan annem de telaşla yanımıza

geldi. O da babam gibi hemen hastaneye gitmemiz gerektiğini
söylemişti.

Hemen arabamıza bindik, on dakika sonra ilçedeki

hastaneye varmıştık bile. Acilde kolumu muayene eden doktor

röntgen çekilmesini istedi. Sonuca bakınca da kolumda kırık

olabileceğini anlattı. Ama arife günü olduğu için hastanede uzman

doktor yoktu. Bu nedenle Sakarya’daki hastaneye gitmemiz

gerekiyordu. Ben kolum çok ağrıdığı için zaman zaman ağlıyor,

zaman zaman da gözümü kapatarak acımı unutmaya
çalışıyordum.

Hiç vakit kaybetmeden şehir merkezindeki hastaneye

gittik. Orada da röntgen çekildi ve nihayet ortopedi bölümündeki

nöbetçi doktor sonuçlarıma baktı. Kolumun dirseğin üzerinden

kırıldığını söyledi ve üstü açıkta kalacak şekilde yarım alçıya aldı.

Sonrasında dedemin evine geri döndük. Dedem, anneannem ve

73