Page 69 - Tuğba Zengin
P. 69
Hayatımın En Kötü Günü
Toprak KOPARAN
Covid salgının neredeyse ikinci senesi olan 2020'nin Ekim ayıydı.
Bir akşamüzeriydi. Yazdan kalma bir gün yaşıyorduk. Arabadaydık.
Dışarıda trafiğin gürültüsü vardı, içeride ise radyonunki… Rüzgârı
hissetmek için camı açtığımda keskin bir egzoz kokusu gelmişti
burnuma. Etrafın kirliliğini görebiliyordum ve bu içimi acıtıyordu.
Ama hiç olmazsa yolun kenarında iki üç küçük ağaç vardı ve bu bile
bana huzur vermeye yetiyordu.
Annemin kuzeni bize misafirliğe gelmişti ve bizim onu hava
alanına bırakmamız gerekiyordu. Bu yüzden yoldaydık. Ben biraz
mayışmıştım, ama arabadakilerin sesi yüzünden dalamıyordum.
Uyuyamadığım için babamdan telefonu istedim, o da verdi. Ben de
arabada daracık alanda biraz da olsa uzanabildim. Bir süre oyun
oynadım. Yaklaşık yarım saat sonra hava alanına ulaşmıştık. Uçağı
rötar yapabilir diye bir süre biz de hava alanında onunla bekledik.
Uçağın saatinde kalkacağını haber alınca da eve dönmeye karar
verdik.
Radyoda bir program açıktı, yol boyu dinledik. Eve varınca
programı kaçırmamak için hemen eve koştum. Anahtar annemdeydi,
bu yüzden annemi beklemek zorundaydım. Annem nihayet gelince
kapıyı açtı, ben de mutfağa koşup hemen radyoyu açtım. Bu sırada
peluş oyuncaklarımdan birini sandalyenin üstünde gördüm ve çok
şaşırdım. Bunun oyuncak sepetinde olması gerekiyordu, diye
mırıldandım. Sonra merakla odama gittim ve birden şok oldum.
69
