Page 66 - Tuğba Zengin

başarısız olacağımı bilmiyordum. Her yere çarpmıştım. Yolun,

taşların, çiçeklerin bağırışlarını duyabiliyordum adeta. En sonunda

İrem:

“İstersen ben sürebilirim.” Diye teklif etti.
“Elbette, neden olmasın.” Dedim. İrem´in de ilk sürüşü olmasına

rağmen çok iyi sayulırdı. Beş dakika sonra ben:

“Sanırım artık hazırım.” dedim. İrem yavaş yavaş indi ve sürücü

konumuna ben geçtim. Sürmeye başladım ve bu kez gayet iyi

gidiyordum. Yavaş yavaş hızlanmaya başladım. Öyle hızlandım ki

rüzgârın yüzümüze vurmasından hiçbir şey göremez olduk. Ama

önümüze çıkan bir kavşak yüzünden yoldan çıkma tehlikesi yaşadık.

Ani bir fren yapıp bisikleti durdurdum. Ama herkesin emniyet kemeri

takılı olduğundan zarar görmedik. Ani duruşun ardından herkes bir
“Oh!” çekmişti. Annemler o sırada sohbete daldıkları için bu kaza

tehlikesini fark etmemişlerdi.

Bisiklet turumuzda yaklaşık yirmi beş metre daha ilerledikten

sonra önümüze bir köprü çıktı. Çok güzel bir köprüydü. Altından

masmavi Marmara Denizinin aktığını tahmin edebiliyordum.

Maalesef annemler köprüden geçmemize izin vermedi. Biz de

geldiğimiz yoldan geri döndük. Yolun yarısında ise annemlerin

ısrarları sonucu sürücü konumunu Rüzgar´a verdim. Rüzgar bisikleti
sürerken ben de elimi yerdeki yapraklara uzatıp onlara dokunmaya

çalışıyordum. Aslında bu yaptığım gayet eğlenceliydi, ama hiçbir

şekilde yapraklara dokunmayı başaramadım. Yaklaşık yarım saatlik

bir yolculuğun ardından bisikleti kiraladığımız yere geri döndük.

Yolculuğumuz sona erdiği için üzgündük. Bisikleti kilitledik ve

oradan ayrıldık.

66