Page 62 - Tuğba Zengin

Yaklaşık beş dakika yürüdükten sonra trafik ışıklarına vardık.

Trafik ışıklarını da geçince artık sahildeydik. Sahil yolundan

yürüyorduk ve bir yandan derslerden ne kadar sıkıldığımızdan

bahsediyorduk. Sohbet ede ede ağaçları olan bir yola saptık. Çoğu
ağaç güzel kokar ve rengarenk çiçekleri vardır. Ama o ağaçların ne

rengarenk çiçeği ne de güzel kokularını pek alamadık. Çünkü

kalabalık olan yoldan nefes almadan geçmeye çalıştık. Fakat bir süre

sonra tabiki nefes almak zorunda hissettim. İşte o an kendi kendime

insanların neden nefes alması gerektiğini sorgulamaya başladım.

Yolu bitirdiğimizde ise herkesin maskelerini çıkarıp derin derin nefes

aldıklarının gördüm.

İleriye yürürken önümüzden patenli bir kız geçti. Yaklaşık
dokuz on yaşlarındaydı. Kız bize doğru saçlarını savurdu, sanki bize

hava atar gibiydi. Elbette bunun farkına vardık ve İrem´le ben onun

arkasından uzunca bir süre güldük. Kardeşim neler olduğunu

algılayamamıştı. Biz de olanları açıkladık. O da kıkırdamaya başladı.

Yürümeye devam ettiğimizde masmavi Marmara Denizi bizi

karşıladı. Denizin hemen kıyısında irili ufaklı kayalıklar, bu

kayalıklara bağlanmış küçük balıkçı tekneleri ve onların yanında

anne babaları gibi duran kocaman yatlar vardı. Bu ufacık tekneler
benim çok ilgimi çekmişti nedense. Ben onlara doğru bakarken İrem:

“Gidiyoruz.” Dedi bana. Ben de daldığım uykudan uyandım.

Birlikte yürümeye başladık. Biraz yürüdükten sonra sahilde bisiklet

süren kalabalık bir gruba rastladık. İstanbul’da hava biraz ısındı mı

insanların adetiydi sahilde gezinmek. Mısır satıcıları, koşu yapan

insanlar, bisiklete binen çocuklar, simitçiler, bebeklerini gezdiren

genç anne babalar, çimenlerde oyun oynayanlar, parktaki salıncakta

62