Page 70 - Tuğba Zengin

Yaptığım dev LEGO şehri darmadağındı! Tabletimin de kayıp

olduğunu görünce hemen babamı çağırdım. İlk önce şaka yaptığımı

sandı, ama gerçeği öğrenince anneme kapıyı kilitleyip kilitlemediğini

sordu. Annem kilitlemediğini ve gündüz vakti olduğu için hiçbir şey
olmayacağını düşündüğünü söyledi. Ama yanılmıştı işte. Evimize

hırsız girmişti!

Olayın şokunu atlattıktan sonra babam polisi aradı, annem

evde nelerin çalındığına baktı, ben de bir köşeye geçip ağladım. On

gün önce aldığımız tablet ve benim 80 liram… Sanırım hırsızın bana

kini vardı. Üstelik üç yıldır birlikte olduğum Violet adındaki pelüş

oyuncağım çalınmıştı! Sanırım ağlamamın nedeni oydu. Ama

gariptir, hırsız bilgisayarları almamıştı. Oysaki çantasına koyup
götürebilirdi.

Polis geldiğinde nelerin çalındığına baktı, parmak izi bulmak

için etrafa detektif gibi toz serpti, ama hiçbir şeye rastlamadık. Polis

gittikten yaklaşık on beş dakika sonra babam karakola gitti, annem

de ortalığı süpürdü. Ben de kafam dağılsın diye fen dersi ödevimi

bitirdim ve kuzenimle oyun oynadım. Bir iki saat sonra babam geri

geldi. Polislerle konuştuğunu, onların hırsızın yakalanacağına dair

çok da ümit beslemememiz gerektiğini söylediklerini aktardı. İçimde
kalan son umut ışığı da mum alevi gibi sönüvermişti. Ama ailecek

bu olaydan çıkardığımız bir ders vardı: Artık on dakikalığına markete

bile gitsek kapıyı kilitlemeden gitmiyorduk.

Olayın üzerinden üç dört gün geçmişti. Bir eksiklik

hissediyordum, içimde büyük bir acı vardı. Biraz düşününce bu acının

neden kaynaklandığını anladım: Violet. Hırsızın en sevdiğim

oyuncağımı çaldığını öğrenince içimden büyük bir parça kopmuştu.

70