Page 74 - Tuğba Zengin

ablam endişeli bir şekilde bizi bekliyordu. Benim kolumsa hala çok

ağrıyordu ve bütün gece uyuyamayacaktım.

Annem ve babam İstanbul’a dönüp başka bir hastaneye
gitmeye karar verdiler. Sabah erkenden İstanbul’a döndük.

Eşyalarımızı eve bıraktıktan sonra hemen hastaneye gittik. Ben

bir yandan korkuyor, bir yandan da kolumdaki ağrının son

bulmasını istiyordum. Bu hastane önce gittiğimiz iki hastaneden

çok daha büyüktü. Arabayı park edince binaya girmek için bile

epeyce yürümüştük.

Hastanede tekrar röntgen çekildi ve ortopedi doktoru

kolumdaki yarım alçıyı çıkarıp kolumu tam alçıya aldı.
Hastaneden çıktık ve eve doğru yol almaya başladık. Ben kolumun

hala çok ağrıdığını söylüyor, ağlıyordum. Annem de hala

ağrımasına şaşırdığını söylemişti. O sırada annemin telefonu çaldı.

Arayan hastaneden bir görevliydi. Hastaneye dönmemizi, bir işlem

daha yapmaları gerektiğini söylüyordu.

Yeniden hastaneye gittiğimizde başka bir doktorun

kolumun çekilen filmlerine baktığını ve kırılan kolumu düzeltmesi

gerektiğini öğrendik. Kolumdaki alçıyı yeniden çıkarttılar. Doktor,
bana yapacağı işlemin biraz canımı yakacağını ama sonrasında

ağrılarımın tamamen biteceğini söyledi. Kolumun ağrıyan yerini

sıkarak düzeltti. O kadar çok canım yandı ki ağlayarak bağırmaya

başladım. Nihayet işlem bitti ve kolum son kez alçıya alındı.

Gerçekten de bu sefer kolumdaki ağrı geçmişti. Sonunda

rahat bir nefes almıştım. Arabayla eve dönerken “İyi ki İstanbul’a

74