Page 10 - ŞEHİT RECEP EŞİYOK ORTAOKULU

O gün, her zamanki günler gibi başlamıştı. Kahvaltımızı hızlıca yapıp okula

gittik. Dersler de her zamanki gibiydi. Sonra akşam eve döndük, sessiz soluksuz

yemeğimizi yedik. Koltuğa oturduk ablam televizyonu açtığında haberler kan

dondurucuydu: darbe girişimi. Abim ve babam resmen ışık hızıyla evden çıktı.

Ablam bebek kardeşimi kucağına aldı bir yandan da yakınlarımızı arayıp iyiler mi

diye soruyordu. Annem de Kur-an’ı Kerim’i eline aldı. Olanları pek anlayamamış-

tım ama kötü bir şeyler olduğunu sezebiliyordum.

Sabah kalktığımda ne babamı ne de abimi görebildim. Belki salondadırlar diye

salona indim. Salonda televizyon hala açık, elinde Kur-an’ı Kerim’le annem vardı

ama ne babam ne de abim yoktu. Ablam kucağında bebek olan kardeşimle

birlikteydi -gözlerinden uyku akıyordu- Belli ki babamlar gece gelmemişlerdi ve

annem ile ablam bütün gece uyumamışlardı-. Annem elimize ekmek tutuşturdu ve

hastaneye gitmeye başladık (sabah bir telefon gelmiş, babamla abim

hastanedeymiş). Hastaneye girdik yatak numaralarını öğrenip hemen o odaya

koştuk.

Abimin bacağından mermi girip çıkmıştı, annemle ablam ağlamaya

başlamıştı bile. Annem gidip babamın yatağına oturdu ona sarıldı ama sonra bir

eksiklik hissetti: babamın bacaklarını hissedemedi. Babamın bacakları kopmuştu.

Annem şimdi hüngür hüngür ağlıyordu. Ablam dedi ki:”Anne ağlama, babamdan

kötü durumda olanları da vardır. En azından hayatta…’’ O sırada babam araya girdi

ve dedi ki:‘’Evet benden kötü durumda olanlar da var ama onlar ölenler

değil, dün gece evinde rahat rahat oturanlar. Bu vatan kolay kazanılmadı kolay

kaybedilmeyecek !’’ Bu sözleri hayatım boyunca unutmadım, unutmayacağım.

Ertesi gün okulda ilk ders öğretmenimiz dünkü olayla ilgili konuştu, ders

işlemedi. Teneffüste öğrendim ki yan komşumuz -en yakın arkadaşlarımdan

biri- babasıyla dedesini dün kaybetmiş. Ona üzülmemesi gerektiğini şimdi

babasının çok daha iyi bir yerde olduğunu söyledim. Çoğu arkadaşım babasını,

abisini, dedesini kaybetmişti peki ya onların suçu neydi? Ülkelerini

savunmuşlardı sadece, bu kötü bir şey miydi? Hem terörist kimdi ki?

Bu soruların cevabını o zamanlar bilmiyordum, aslında babamın hastanede ne

demek istediğini de pek anlamamıştım. Tabii ki o gün savaşta kaybedilen

şehitlerimizin hiçbir suçu yoktu tam tersine çok iyi şeyler yapmamışlar mıydı:

canlarını vatanları için feda etmişlerdi. O teröristler yok mu, onları hiç

anlamıyorum. Hayatlarına normal olarak devam edemiyorlar. Amaçları zorbalık,

terör estirmek (korku yaymak). Adalet onlara cezasını verecek ama asıl Allah’ın

huzurunda hesap verecekler. Bu topraklarda vatan ve millet sevgisiyle yetişen

evlatlar olduğu sürece aynı babamın dediği gibi

‘BU VATAN KOLAY KAZANILMADI, KOLAY KAYBEDİLMEYECEK!’