Page 8 - ŞEHİT RECEP EŞİYOK ORTAOKULU

Ben bir ağacım. Hem de bir çınar ağacı. Ama bu duygularım, hislerim olmadığını göstermez. Mesela biz ağaç-

lar bazı kokular yayarak birbirimizle haberleşebiliriz. Biz ağaçlar gizli ajanlar gibiyiz: her şeyi görür ve duyarız.

Bizim de annemiz babamız vardır.

Neyse konuya gireceğim 15 Temmuz günü Cumhurbaşkanı benim bahçesinde yaşadığım otelde kalıyordu.

Olan her şeyi gördüm ve gördüklerimi objektif olarak anlatacağım. Ben bir çınar ağacı olduğum için bildiğiniz gibi

heybetliyim, yani cumhurbaşkanının kaldığı odayı görebiliyordum. O gece bir şekilde uyuyamadım bir şeyler

hissediyordum(-siz insanların dediği gibi-altıncı hissim kuvvetlidir). O gece uyuyamadım işte. Köklerimle 1 litre

su içtim sonra yuvamdaki kuşlarla konuşmaya başladım. Tam koyu bir sohbete dalmıştık ki –abartmıyorum-

yapraklarımı sıyırarak bir kurşun geçti. Dallarımdaki kuşlar korkup kaçtılar. Ama ben tabii ki kaçamadım. Nasıl

olsa bir ağaçtım ama bir şey yapabilirdim. Rüzgardan beni biraz eğmesini istedim. Böylece tam camın önüne

geçebildim. Bir ağaç olabilirim ama ben de bu toprağın bu vatanın bir parçasıyım ve elimden gelen her şeyi yapa-

rım. Üstüme 3 kurşun geldi ama cumhurbaşkanına ya da ailesine gelmesine izin vermedim. Kurşunlar beni

öldürmedi ama sersemletti, bu yüzden sonra olanları hatırlamıyorum. Uyandığımda olay yeri incelemesi

yapılıyordu. İnsanlar tabii olanları bilmedikleri için kurşun atan kişiler kötü nişancıymış deyip geçtiler. Olanları

bilemezlerdi. Yani benim amacım da bu değil zaten millet kahraman desin diye yapmadım. Yaptığım şeyle birlikte

amacıma ulaştım ve bu bana yeter.

Kuzenim meşe ağacından onların orada olanları da öğrendim: evin erkekleri haberi duyar duymaz evi terk

etmiş ve biri geri dönmemiş. Kardeşim ve annemler Meclis binasının bahçesinde yaşıyordu. Meclis binası

bombalandığı sırada onları kaybettim maalesef. 15 Temmuz günü çok kayıp verdik, keşke vermeseydik ama boşu-

na da vermedik nasıl olsa o günün adı 15 Temmuz Demokrasi ve Milli Birlik Günü. Şu an 150 yaşımdayım ve

bunları, kimse o günü, şehitlerimizi, kaybettiklerimizi unutmasın diye yazıyorum. O gün yaşandı mı yaşandı,

onları geri getirebiliyor muyuz getiremiyoruz. Ama ne yapabiliriz: bunlardan bir ders çıkarabiliriz. Ve bir de şunu

unutmayın: O gün sadece insanlar değil başka canlılar da savaştı. Bu ülke bizim de vatanımız gerektiğinde biz de

savaşacağız!