Page 1286 - JULIO

As túas palabras que me dixeches ao oído, é hora, é hora de comezar de 5

novo...
Como agradecerche? Non sei... Só se me ocorre dicirche hoxe canto te

quero!, que me fixeches crer de novo que o meu corazón floreceu coma unha

flor na primavera...

Hoxe doume conta do moito amor que me queda por dar.

Aprendín que hai que saber querer a unha muller, hai que coidala como a
unha rosa... que hai que querela e dicirlle canto a quere, sen vergoña nin

vergoña, que hai que valoralas e darlles o seu lugar.

Que sentido ten ser bonito por fóra se levas o peor por dentro... Hoxe quero
berrar dende os catro ventos canto te quero.

Canto te quero! Se Deus o sabe, que o mundo o saiba.
Xa non teño palabras para tanto agradecemento, hai algo que nunca se
debe perder e é a fe, a esperanza de ver nacer un novo amencer.

Sinto cando nun murmurio con voz tenra me dis canto me queres, canto
me adoras...

E iso fai que o meu corazón queira saír de lugar, que es o meu todo, que es,

as miñas ganas de vivir.

Hoxe quero dicirche que non te boto de menos porque sempre estás
comigo, estás no aire, no sol, nas estrelas... é sinxelo, son sinxelos, estás

no fondo do meu corazón.

Por ti, por ti e por sempre, Ámoche...

Pronto un día.
Meu amor:

Unha vez máis chegou unha noite na que boto moito de menos a túa
presenza.

Despois de ver pasar tantas lúas e estacións na soidade, volvo atoparme
con este ceo infinito de fermosas estrelas, creando ante os meus ollos unha

fermosa paisaxe para comezar de novo coas miñas letras, as que nacen

deste corazón namorado.