Page 1316 - JULIO

Que non me falten nunca os teus ollos, a túa mirada doce, as túas 7

mans, as túas caricias suaves, a túa voz, nos meus oídos
murmurando ámoche…

O teu corpo, abrazado ao meu, en cada noite, en cada amencer, o

aroma da túa pel.

Necesítoche tanto como ámoche.

E porque ámoche, necesítoche. Máis que ao mismísimo aire que
respiro

Como podería vivir sen ti? Sen o osíxeno do teu alento, sen as túas
caricias e sen os teus bicos.

Ámoche, e non é só no presente, ámoche para sempre, porque o

amor, o meu amor, nunca deixará de ser.

NA INMENSIDADE DOS meus SOÑOS

Pérdesche na inmensidade dos meus soños, amor, con esas
ilusións que enchen de xúbilo o meu corazón.

A miña alma chora feliz porque ámoche, necesítoche.

Ás veces non se explicarche canto che cielo, pero sei que ti me

entendes, porque hai tantas cousas que nos unen, sobre todo, este
amor que ambos sentimos.

Sinto que che cielo desde dentro, coa inmensidade do vento e a
forza dos mares.

E é que che levo dentro dos meus ósos, dentro dos meus

pensamentos.

Míroche e os teus ollos danme a esperanza.

A túa boca, o teu alento, non me dá a vida, danme algo máis que
iso, e é que levo tanto tempo tratando de describir dunha forma

exacta iso que me dás… que me volve tolo, éncheme de
fugacidade, de tenrura, de ganas, de suspiros, pero non podo
describir o que me dás, o que me fas sentir…