Page 1317 - JULIO

Un sorriso, a túa voz, as túas mans, esa forma de camiñar, non 8

hai nada, non hai aire, non hai luz, non hai dor, só estás ti, os
meus ollos e ti, a miña voz que grita que che cielo, que sería capaz
de entregarche a miña vida, que che dedico cada día estas

palabras de poeta tolo… quero morrer de ti, amor, amor de ti,
quero, quero… se puidese dicirche o que quero de ti… o que quero

é darche de min este corazón tolo, que tolo o traes… non sei,
porque me deixas sen palabras, róubasme a imaxinación,

lévasche esa parte de min, e é que cambiei tanto, xa non son o
mesmo…

é certo que cambiamos? E é verdade, xa non son o mesmo, pero

en esencia son a mesma sorriso, os mesmos sentimentos. Son os
mesmos ollos, as mesmas mans… e a alma, con moitas cicatrices,

pero chegaches, amor, chegaches para amarme, para que nunca
déixeche…

Canto esperara por ti? A vida non me alcanza para darche unha
idea da falta que me facías, pero chegaches no momento perfecto,

e desde ese segundo, a miña vida comezou a correr, e non para, e
de súpeto axítala, de súpeto as matas e revívela, amor.

Na inmensidade dos soños ámasme, ata nos soños ámasme, e

nesta vida acábasme, porque ti es o meu principio e o meu fin, o
meu alfa e o meu omega.

Lévasme todo o máis recóndito dos soños, aos máis secretos dos
meus anhelos, ao paraíso dos mortos, pero estou vivo, lémbrasmo

cada segundo, fasmo sentir cada vez que penso en ti.

Soñeiche, sentinche, busqueiche. Teño tantos soños, tantos

desexos, tantos anhelos, e que esteas sempre ao meu lado é o meu
único desexo. O meu sangue vibra, a miña pel flúe, os meus ollos
ouven, a miña boca mira, os meus oídos bícanche… todo está ao

revés… eu o único que quero é estar contigo.

Es o sabor doce do amargo, o aire fresco do verán, a humidade

da choiva de po, a luz do silencio, a escuridade do infinito, e sigo
aferrándome a ti, sigo amándoche ata os ósos.