Page 1603 - JULIO

Abrirei as persianas e ata a lúa mesma decatarase que desde o instante
12
aquel que che escoitei, cando vin o teu rostro marabilloso vestido de

sorriso e esperanza; desde ese día selaches o teu nome neste corazón que
che soña... si soubeses que me pide que deixe atrás todo e tome canto

antes o camiño que máis pronto poida levarme a ti.

Amor, por moi afastado que pareza o momento chegará, todo será entón,

así como quixemos, despois de todo será, e perdereime entón na luz da
túa mirada, alí onde se mece o teu sorriso.

Sabes, hai tantas cousas que ao escribirche pasan pola miña mente.

Que sería deste mundo se non existise o amor? Imaxínasche? Non só sería
un lugar tedioso e sen verdadeiro motivo para habitar, sería un sitio sen

beleza ou poesía, sen razóns para unha fermosa canción ou un atardecer
que se afasta vestido coas fermosas cores do ocaso.

Sería algo así, como espertar sen o trino das aves que acompañan as
primeiras horas da alba, ou andar pola area sen escoitar o son suave e

arrullador das ondas que chegan e volven perderse mar dentro, dando paso
ás seguintes que queren dalgún modo bicar e acariñar a beira.

Non amor, non quixese estar aquí, para que se nin sequera houbese
sentimentos de felicidade ou tristeza? Non é seica o amor que vive en nós

e sentimos quen causa ditas emocións? De que valería existir se non
importase o rozamento da pel ou os abrazos, nin sequera a risa juguetona

dos nenos ou a felicidade que sente cando despois de anos atopamos de
súpeto a un amigo da infancia.

Vivir e amar van da man, como amarche a ti é e foi a razón da miña alma
para acharse presente, como agora nesta carta.

Ámoche e non deixarei de amarche, non importa a distancia. Teu, desde
sempre.

Teño un gran amor

Ola o meu amor quero que leas esta carta