Page 1890 - JULIO
P. 1890

Podo imaxinar o noso encontro, é tanto tempo o que o estou                                  6

                  esperando que me encho de amor cando vexo que as follas do


                  noso calendario caen.
                  As miñas letras xa non saben esconderse ou quedar delatadas



                  con cada carta xa escrita.
                  Estes versos saben dun amor sincero, que se conta a si mesmo

                  todas as súas esperanzas como recentemente nadas.


                  Ti  convertiches  todas  as  miñas  preguntas  en  respostas,

                  volvíchesche no soño máis anhelado que teño.


                  Só en ti a miña alma descansa, porque es ti o que máis cielo, o

                  que máis estraño e o que con máis receo no meu interior agora


                  gardo.

                  Chegaches a min, e en min agora sempre permaneces, comigo

                  lembrándoche e reservándoche os meus sentimentos, día a día

                  .

                  Só ti es a dueña de todas as miñas letras, dueña de os meus

                  días e dos meus meses e así, un día non moi afastado, serás o


                  meu eterno amor.

                  Xa non haberá segredos, porque non existirán motivos para

                  negarnos ante as miradas incrédulas dos demais.


                  Por  agora  a  miña  realidade  segue  sendo  a  mesma:  a  de

                  amarche  da  mesma  forma  todos  os  días,  asimilando  esta

                  inquieta  soidade  coma  se  fose  a  túa  silenciosa  compañía,

                  sempre  acompañándome  á  beira  do  meu  escritorio  ao
                  inspirarme unhas novas letras máis para servirche de consolo

                  a ti e a min, para non ser presa da desesperación e escribirche


                  triste por pensar que nunca estarás comigo.
   1885   1886   1887   1888   1889   1890   1891   1892   1893   1894   1895