Page 1895 - JULIO

Desde a túa xanela viches a mesma lúa, entre luceiros pasa 11

como unha noiva namorada despois duns bicos e unha rosa.

A mesma lúa ilumina o meu ceo, os mesmos luceiros como
gardiáns fieis de "A Dama da Noite" venme cruzar a ponte como

a iso do dez, cando pensando en ti regreso a casa, lugar onde
só hai silencio, silencio que deixo de escoitar cando digo o teu

nome.

Fáloche, aínda que pareza unha tolemia, fáloche mentres ti

sorrís desde a mesita de noite onde puxen cun lindo marco a

foto que me deches antes de partir, reflexo tan fermoso dos

teus ollos que me miran cando abro os meus á luz dun novo

día.

- "Non desesperes" - dígome.

Ti, amor meu estás á distancia duns soles e unhas tardes

vestidas de inverno. Pronto non serei para ti recordos, nin unha
voz alén do teléfono. Pronto o sei, seremos siluetas xogando

nas ondas, como raparigos que non pensan que hai outonos

que virán, nin aves que emigran.

Estaremos si como antes, lendo eu os teus versos, lendo ti os

meus versos, non separados por moitos quilómetros dun mar

que trae consigo momentos vividos do onte, como aquela vez

que fronte á súa inmensidade mirábasme, mentres eu ditoso

de estar así como en éxtase ante a presenza dun soño que se

cumpre, buscaba na miña alma frases que puidesen expresar

que es ti quen o meu corazón chama, ti a quen desexaba nas
noites longas cando o frío acompañaba o meu espazo, ti con

sorriso doce e mirada serena.