Page 1894 - JULIO
P. 1894
As miñas mans empezaron a cambalearse e contáronlle ao 10
teclado cada unha das miñas palabras que o corazón me
ditou... Entre elas unha palabra moi fermosa e sincera: TÉ
CIELO O meu AMOR...
Cando máis escribía as miñas mans movíanse, mentres
pensaba esta noite podo escribir os versos máis fermosos
como: a noite esta gris e a miña alma está soa porque non estas
a o meu lado, o meu mundo é moi diferente a cando podo sorrir
contigo, cando podo recibir de ti un cálido abrazo mentres me
murmuras ao oído, o belo que é a vida.
Tamén podo escribir por exemplo... hoxe ao amencer
acordeime de ti, ...alcei os ollos ao ceo e pedinlle ao creador
por un fermoso día onde non falte un sorriso nos teus beizos,
nin unha palabra de alento para o quebrantado...
Pero hoxe nesta noite aquí sentado fronte ao computador que
foi o meu confidente e amigo e que lle conto o que sinto por
ti...que as noites son longas como aquel camiño sen fin, que
os atardeceres son menos belos cando non os contemplamos
xuntos.
Porque a túa presenza fai que todo brille e toda pareza mellor
pero hoxe aquí sentado fronte ao meu computador só quero
dicirche o especial que es e seguirás sendo para min.
Sinxelamente ti.
Cantas veces comezo a escribirche... quero dicirche tanto, e ti
en espera de palabras observas pensativa como a choiva molla
o camiño.
