Page 1896 - JULIO
P. 1896
Sabes, vin sen querer todo aquilo que o mundo ofrece, no meu 12
viaxar descubrín o que nos ensinan en libros, o que din os
poetas do egoísmo e a maldade, da crueldade entre humanos
que naceron para ser irmáns, unha familia unida polo amor e a
bondade.
Non se que dicir ás veces, pero comprendo que un home só
por máis que o queira non pode cambiar o curso das cousas,
por iso refúxiome neste amor que nos une, que nos enche e
máis que todo espero nas promesas do Todopoderoso que
promete un futuro de paz.
Non esquézoche amor, é imposible esquecerche, estás no aire
que respiro, nas horas que pasan, na vida mesma que sen ti
sería unha viaxe sen sentido cara a un lugar perdido no tempo.
Es ti quen dá esencia a min existir, sinxelamente ti.
Ámoche vida miña, grazas, moitas grazas por permitirme o
amarche día a día, noite a noite. Adóroche vida miña…
Ámoche tanto…
Respíroche.
A miña vida enteira.
Se pensas que estás lonxe de min porque escríboche esta carta
estás completamente equivocada, porque ti estás comigo,
dentro de min, na miña pel, e en todos os momentos do día.
Se consideras isto pouco, quero que tamén saibas que ti estás
no aire que respiro... son sincero se dígoche que che cielo... e
que, se nalgún momento eu non sentise que estás neste aire,
sería coma se faltáseme o osíxeno para vivir.
