Page 1901 - JULIO

abrigan o meu corazón ao parecer próximos, será porque cada 17

vez atópome moito máis preto de ti, ¿ceo meu?

Hoxe o meu rostro atópase acendido de felicidade, quizais
sexa pola esperanza de saber que cada vez me atopo máis

preto teu, camiño cara a ti, e sinto que as distancias son cada
vez máis curtas, que os nosos beizos se achegan en

primorosos e primeiras sensacións de namorados bicos, que as

caricias xa non son só para a miña almofada, senón para ti,

toda eu para ti.

Entre suspiros e pensamentos sublimes sigo escribindo as

miñas cartas, cheas de amor e palabras que parecen

redundancia...

Pero dime, dicir “ámoche” pódese dicir con outra palabra que

non sexa ela mesma? Agora xa sabes que non: amar “ o meu
amor”, estrañar “” só se poden escribir, así como fágoo eu:

sempre sincero, sempre simple e sinxela, porque o amor xa ten

bastante adornos por si só...

Abrázoche amor, e que bonito sente facelo aínda na distancia...

Desde a miña xanela creo mirarche de lonxe e verche camiñar

entre tanta xente. Podo imaxinar o noso encontro, é tanto

tempo o que o estou esperando que me encho de amor cando

vexo que as follas do noso calendario caen. As miñas letras xa

non saben esconderse ou quedar delatadas con cada carta xa

escrita.

Estes versos saben dun amor sincero, que se conta a si mesmo

todas as súas esperanzas como recentemente nadas.

Ámoche entre suspiros e pensamentos