Page 349 - JULIO

Cústame respirar cando escóitoche dicir «ámoche». 5
Conmóveme escoitarcho dicir con esa voz tan segura e
con ese amor tan puro que só ti sabes entregarme.

As miñas palabras son sempre as mesmas, quizais

moitas veces repítoas en exceso, pero Quen pode parar
este amor de facer tolemias?

Dalgunha maneira teño que desafogarme por tanto amor
que sinto, aínda que sexa enviándoche estas cartas.

Envíochas esperando volver encher o meu corazón de

ti, para non deixarche nunca ir, pois quero que non
che vaias nunca, non podería imaxinar un día sen ti.

Estás tan metida en min, na miña pel e na miña alma,
que os meus ollos só esperan verse reflectidos en
eles…

Amor meu, esta noite é moi escura, non hai lúa, non
hai estrelas e pronto chegan tempos diferentes,
outros ventos. Quizais por iso esta carta ten algo
de melancolía e algo de pena.

Pero non é por ti, son eu o que non se afai a estar
sen ti e teño que dicilo para non quedarme con estas

palabras dentro, porque aí si que me entra a angustia
por estar lonxe de ti.

Non quero que nada nin ninguén poña obstáculo a este
amor, porque superarei todos os obstáculos que atope.
Xa me coñeces, son inquieto, moi de facer e dicir as

cousas.

Hoxe cando me sentei no meu sofá pensaba en que, ao
escribir así media durmido e medio nocturno, sáenme
estas letras que espero que atesoures no teu corazón.

Son palabras que sempre ouvirás de min, amor de
sempre, amor de todos os tempos.

Canto che estraño o meu amor! Desde que coñézoche
ámoche e moito máis agora, porque o camiño que
percorremos uniume a ti…