Page 350 - JULIO
P. 350

Ámoche pola túa paciencia e a túa comprensión, aínda                                        6
                  cando son insoportable ti continúas amándome, e non
                  penses  que  non  o  agradezo,  simplemente  callo  para
                  poder amarche como te mereces e aprender de ti a ser

                  feliz a pesar de todo, pois ti o es e empápasme con
                  ese amor que tes.

                  Por ser esa persoa tan especial ámoche amor meu… e
                  por último amor meu:

                  Quero que saibas que amarche é sentir, que quererche

                  é  abrazar  a  vida  e  que  ter  o  teu  amor  é  a  maior
                  bendición  da  miña  vida,é  como  aprender  a  respirar
                  cada día, así ámoche eu.

                  Sempre teu, sempre miña, sempre noso.

                  Desde o meu recuncho para ti, A miña vida.


                  O amor é unha arte

                  Levo toda unha vida buscando esa inspiración que me
                  axude a seguir, paso a paso, sempre cara a adiante,
                  porque non hai nin un só segundo na miña vida no que
                  perdese as ganas de mellorar, algo que o ter a alguén

                  como ti ao meu lado aínda estimula máis.

                  Dixérame moitas veces que o amor che cambiaba a vida,
                  con  todo,  xamais  puiden  chegar  a  imaxinar  que
                  chegaría a facelo desta maneira tan radical e repleta
                  de sentido.


                  Hoxe, podo mirarche aos ollos e saber que as nosas
                  almas están unidas polos fíos do destino, os cales
                  non  se  equivocan,  lévannos,  guíannos  a  través  dos
                  nosos  pasos,  para  que  sempre  podamos  ir  cara  a
                  adiante, e mellorar.


                  Quero  darche  a  posibilidade  de  tomar  a  miña  man  e
                  nunca separarche de a miña , porque ao teu lado atopei
                  o sentido da vida, ese instante no que todo o universo
                  parece  ordenarse  aos  poucos,  pondo  cada  cousa  no
                  lugar exacto no que debe estar.
   345   346   347   348   349   350   351   352   353   354   355