Page 355 - JULIO

Miro a miña cama, déitome, pecho os meus ollos para 11
pensarche, pero non atopo a paz, non me dou conta
cando de novo estou fronte a este pc, escribindo por
exemplo esta carta, que non é unha carta de ouro só

de sentimentos que veñen a este papel.

Moita vez sinto a tristeza saberche alén do mundo,
pero sígoche amando porque creo que é a única maneira
de alimentar este amor e non se nos morra.

É unha necesidade escribirche, aínda que sexan

tonteras, aínda que sexa para dicirche as miñas
penas, non é fácil o meu amor estar lonxe de ti,
lonxe de todo o que che rodea...

Volvo á miña cama, quero que me arroupe para seguir
soñando e pensando no teu amor, que é o único calmante

para esta dolorosa enfermidade de amor e soidade.

Es o meu alimento.

Es o meu sustento.

Es o meu medicamento...

Nunca deixes de soñarme, eu prometo facer o mesmo...

A vida é marabillosa porque nos amamos

Nesta carta atoparás todo o caudal de sentimentos que
espertaches en min desde o momento mesmo en que che
coñecín.

Foi na primavera, lembras? Téñoo ben presente na

memoria porque naqueles días reverdecían os prados,
as árbores adornábanse con belas flores, e o ambiente
impregnábase con ese aroma a rosas, de lonxe
escoitábase o tenro cantar do jilguero cal serenata
doce que nos embriagaba os sentidos.

Ti e eu, namorados, embelesado contemplaba a túa
mirada que deixaba saír esa tenrura que tanto cielo
de ti.