Page 356 - JULIO

Bicábasme e dicías cuán profundo é o sentir que levas 12
na túa alma, e eu... eu adoraba cada parte do teu
ser, da túa pel, dos teus beizos que como imán atraían
os meus sentidos e sentíame inmensamente feliz de

saberche toda miña.

Foi na primavera o meu amor, na primavera cando entre
os teus brazos sentín que esa distancia que nos
dividía quedaba no esquecemento.

Hoxe escríboche esta carta porque de novo estamos

distantes, ti no teu Ferrol, eu en Xávea, pero aínda
cando esteamos afastados sentimos unidos a través
dese monitor que cada noite me trae a túa presenza,
os teus bicos, o teu amor...

Amor extenso que nin os quilómetros apagarán, nin o

mesmo océano que nos divide fará que se termine o meu
amor por ti.

A miña vida, o meu eterno amor, xa coñecín o teu
rostro, palpeino, os meus beizos xa sentiron a calor
dos teus e me embriagaste os sentidos coas túas tenras

caricias.

As mesmas que aínda levo como tatuaxes na miña pel,
bicos compartidos que levo presente e que como
vendaval cubriron o meu corpo neses momentos de
felicidade cando chegaches a min sen importarche máis
nada que este amor sentido entre os dous.

Quero que nesta carta quede impreso cada un dos meus
bicos, cada unha das miñas caricias, e todos os meus
suspiros que ao abrilos escaparán para penetrarse na
túa alma.

É a nosa primavera amor, símbolo deste amor tan grande
que a través da distancia fixo que che atopase e
amáseche.

Foi cando os meus ollos perdéronse nos teus e
entregámonos de maneira total ata facer realidade o

noso fermoso soño... o soño de atoparnos, de amarnos,