Page 746 - JULIO

eO INFINITO É NOSO... 3

No infinito do noso amencer, o teu sorriso aflora como unha luz que

quedou prendada do meu ceo, roubando o fulgor da lúa que foi testemuña
muda do noso amor e a nosa entrega.

O resplandor da túa mirada, a suavidade da túa caricia, quedaron

incrustadas na miña ser, cal estampa de recordo da sinfonía que soou clara

e potente nas nosas almas.
A túa dozura derramouse polo meu corpo que se estremeceu ao recibir a

pel vestida de amor e de paixón, e cubriuno dunha seda fina, branca, rica
en sensacións inigualables... aquelas que só os namorados son capaces de
sentir.

A túa man percorrendo o meu rostro, a túa boca bicando os meus ollos
pechados, a túa voz murmurando no meu oído eses "ámoche" suspirados...
todo ti, o meu ceo!... facéndome vibrar en cada cita baixo as estrelas

envexosas.

O infinito é noso!... tocámolo e acariñamos con cada palabra de mel que
emanan dos nosos beizos, con cada dedo que palpa o belo descoido dunha

man que busca só paixón e máis amor... si!... o infinito está dimensionado
por este inmenso amor, por este inigualable amor... polas nosas almas que

rin ao unísono para entrelazarse nunha roda de roldas namoradas.

Ámoche o meu amor!! A brisa leva o meu eco ata o teu leito, aníñache co
meu silencio que clama a túa presenza, acompáñache na noite negra e

eterna... pero que se fai madrugada para descubrirche día a día... e bicarche
coa miña tolemia de amor... esa que xamais desaparecerá do teu ser, esa
que sempre che ha de seguir onde queira que esteas... esa que cielas e que
alimenta o noso vivir... e non nos deixa perecer.

Túa sempre a miña vida... sempre...

Ámoche, vida miña, ámoche con toda a forza do meu corazón, ámoche coa

alma, ámoche para sempre.
Ámoche vida miña, grazas, moitas grazas por permitirme o amarche día a

día, noite a noite.

Adóroche vida miña…