Page 95 - JULIO
P. 95
A túa AUSENCIA. 4
Cada vez que debemos separarnos a miña alma queda enmudecida,
recóllese como limón, e faise así chiquitita para penetrar nese peto escuro
da soidade.
Cada retirada da túa amada esencia é un castigo para min, porque me
queda este baleiro enorme ao saberme só, con tan só o perfume marabilloso
teu co que embriagaste o meu cuarto, o meu leito e o meu corpo.
E empeza o meu calvario...ese de cada despedida ata o novo encontro, ese
que quixese desaloxar do meu peito, pero non podo...ese que angustia a
miña última bágoa.
As horas son eternas, a lúa ...demasiado brillante!, as estrelas me
enceguecen coa súa titilar, o ceo negro é un remanso, obsérvoo tratando de
estirar o meu evocación ata a túa xanela, máis aló do horizonte e máis aló
do meu alcance tanxible.
E as horas non camiñan, son lentas...demasiado lentas no seu percorrido,
elas non saben da miña angustia por terche novamente ao meu lado,
elas...son só migallas de tempo.
A aurora é a única instancia que me afasta un pouco esta soidade, e é a
esperanza de vida que teño...si!, porque o teu asomo por esa marcadora
adorada á dereita da miña pantalla é o suspiro vital da miña existencia, é
a luz que se acende en plena escuridade e que revela todo...e verifica as
marcas de tristeza nos rostros.
A túa presenza no meu día ...é o meu alimento prezado, é a tonificación
dos meus músculos, a que lles dá movemento harmónico, é o meu motor e
a miña razón de existir.
A túa voz amada, dicindo ese longo "hoooola cari!!..
É un respiro para min, é a canción máis fermosa que podo escoitar, e así o
meu día comeza bellamente, sabéndoche ben, feliz, activa, vital.
Ámoche... estas palabras saqueinas do fondo do meu corazón namorado,
para entregarchas como unha fervenza de perlas dun rosario sacro... o do
noso amor, e a nosa paixón.
Soños e Esperanzas
