Page 121 - เพชรพระอุมา เล่ม 1
P. 121

121



                            รพินทรนิ่ง  กมลงหยิบกากาแฟที่วางอยูบนพื้นขึ้นมารินใสขันเล็กๆ  ยกขึ้นจิบ  แงซาย

                   กลาวตอมา
                            “เรื่องนี้ ผมไดขาวมา ทานมีโอกาสที่จะฆามันไดแลว แตทานก็ใหเพื่อนของทานคนหนึ่ง

                   ทําหนาที่แทน เขายิงมันเจ็บแทนที่จะตาย มันก็เลยรายยิ่งขึ้น ถาครั้งนั้นทานเหนี่ยวไกปนเสียเอง อีก

                   หลายๆ  คนก็คงจะไมตายเพราะมันในเวลาตอมา  และทานก็คงไมลําบากใจจนถึงเพียงนี้  เสือยิ่งเจ็บ
                   ยิ่งฆาคนไดมากเทาไหร  มันก็ยิ่งดุรายขึ้นเพียงนั้น  เหมือนผีสิง  มันจะจองกวนคนไปจนกวามันจะ

                   ตาย  คณะเดินทางของเราอาจไมปลอดภัยนัก  ลําพังตัวทานและพรานสี่คนของทานไมกระไรนัก

                   ดอก แตพวกลูกหาบ 16 คน และเจานายอีก 3 คน เปนเรื่องที่ทานจะตองหนักใจ ยกเวนแตทานจะฆา

                   มันไดเสียกอน”
                            “แกรูอะไรไดละเอียด และอานใจฉันออกทุกระยะทีเดียวนะแงซาย ฉันวิตกกังวลในเรื่อง

                   แกเสียยิ่งกวาไอเสือสมิงตัวนั้นเสียอีก”

                            “อีกครั้งหนึ่งที่ผมขอปฏิญาณวา ผมไมไดเปนภัยใดๆ ตอทาน หรือคณะเดินทางของทาน

                   เลย”
                            “แกรูเรื่องเสือตัวนี้ก็ดีแลว  ฉันอยากจะขอรองแก  อยาพูดอะไรใหคณะเจานายและพวก

                   ลูกหาบของเรารู”

                            “คําสั่งทุกชนิดของทานในการเดินทางครั้งนี้ เปนสิ่งที่ผมเคารพ”
                            “ดีมาก! แลวตั้งแตนี้เปนตนไป แกรูหรือเห็นอะไรผิดปกติในระหวางการเดินทางของเรา

                   อยางนิ่งอมพะนําเงียบเฉยทําเปนทองไมรูรอน  เหมือนอยางที่แกปฏิบัติมาแลว  แตจงบอกใหฉันรู

                   ในทันที มิฉะนั้นฉันจะพิจารณาวา แกมีแผนการรายตอคณะเดินทางของเรา”
                            แงซายไมตอบ  แตเงยขึ้นยิ้มอวดฟนสองแถว  รพินทรจองใบหนานั้นอยูอีกอึดใจ  ก็ผละ

                   ไปอยางหงุดหงิด

                            คืนนั้นผานไปอยางราบรื่น โดยไมมีอะไรเกิดขึ้น


                            เชารุงขึ้น  คณะนายจางทั้งสามตื่นขึ้นมาดวยความสดชื่นกระปรี้กระเปรา  กอนตะวันจะ

                   ขึ้นเล็กนอย พรานใหญออกเดินสํารวจรองรอยในละแวกใกลเคียงกับแคมปที่พักอีกครั้งในเวลาใกล

                   รุง พอกลับมาถึงแคมป ก็เห็น ม.ร.ว.ดารินแตงตัวงามเกตามเคย คนละชุดกับเมื่อวาน มือถือปนลูก
                   กรดยาวแม็กนั่มกระบอกกะทัดรัด เดินเกรออกไปนอกบริเวณแคมปคนเดียว สวนกับเขาพอดี

                            หลอนทําทาเหมือนจะไมเห็นเขา เดินหลีกทางจะเขาดง แตรพินทรพรวดเขาไปสกัดหนา

                   อยางกะทันหัน สีหนาของเขาเครงขรึม เสียงที่พูดเกือบจะไมมีหางเสียง
                            “นั่นจะไปไหน?”

                            ดารินหันมาทางเขาชาๆ  วางปนพิงพงไมริมทาง  แลวยกมือขึ้นเทาเอว  มองตั้งแตศีรษะ

                   จรดเทาของเขาสลับกันสองสามครั้ง



                   [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
   116   117   118   119   120   121   122   123   124   125   126