Page 121 - เพชรพระอุมา เล่ม 1
P. 121
121
รพินทรนิ่ง กมลงหยิบกากาแฟที่วางอยูบนพื้นขึ้นมารินใสขันเล็กๆ ยกขึ้นจิบ แงซาย
กลาวตอมา
“เรื่องนี้ ผมไดขาวมา ทานมีโอกาสที่จะฆามันไดแลว แตทานก็ใหเพื่อนของทานคนหนึ่ง
ทําหนาที่แทน เขายิงมันเจ็บแทนที่จะตาย มันก็เลยรายยิ่งขึ้น ถาครั้งนั้นทานเหนี่ยวไกปนเสียเอง อีก
หลายๆ คนก็คงจะไมตายเพราะมันในเวลาตอมา และทานก็คงไมลําบากใจจนถึงเพียงนี้ เสือยิ่งเจ็บ
ยิ่งฆาคนไดมากเทาไหร มันก็ยิ่งดุรายขึ้นเพียงนั้น เหมือนผีสิง มันจะจองกวนคนไปจนกวามันจะ
ตาย คณะเดินทางของเราอาจไมปลอดภัยนัก ลําพังตัวทานและพรานสี่คนของทานไมกระไรนัก
ดอก แตพวกลูกหาบ 16 คน และเจานายอีก 3 คน เปนเรื่องที่ทานจะตองหนักใจ ยกเวนแตทานจะฆา
มันไดเสียกอน”
“แกรูอะไรไดละเอียด และอานใจฉันออกทุกระยะทีเดียวนะแงซาย ฉันวิตกกังวลในเรื่อง
แกเสียยิ่งกวาไอเสือสมิงตัวนั้นเสียอีก”
“อีกครั้งหนึ่งที่ผมขอปฏิญาณวา ผมไมไดเปนภัยใดๆ ตอทาน หรือคณะเดินทางของทาน
เลย”
“แกรูเรื่องเสือตัวนี้ก็ดีแลว ฉันอยากจะขอรองแก อยาพูดอะไรใหคณะเจานายและพวก
ลูกหาบของเรารู”
“คําสั่งทุกชนิดของทานในการเดินทางครั้งนี้ เปนสิ่งที่ผมเคารพ”
“ดีมาก! แลวตั้งแตนี้เปนตนไป แกรูหรือเห็นอะไรผิดปกติในระหวางการเดินทางของเรา
อยางนิ่งอมพะนําเงียบเฉยทําเปนทองไมรูรอน เหมือนอยางที่แกปฏิบัติมาแลว แตจงบอกใหฉันรู
ในทันที มิฉะนั้นฉันจะพิจารณาวา แกมีแผนการรายตอคณะเดินทางของเรา”
แงซายไมตอบ แตเงยขึ้นยิ้มอวดฟนสองแถว รพินทรจองใบหนานั้นอยูอีกอึดใจ ก็ผละ
ไปอยางหงุดหงิด
คืนนั้นผานไปอยางราบรื่น โดยไมมีอะไรเกิดขึ้น
เชารุงขึ้น คณะนายจางทั้งสามตื่นขึ้นมาดวยความสดชื่นกระปรี้กระเปรา กอนตะวันจะ
ขึ้นเล็กนอย พรานใหญออกเดินสํารวจรองรอยในละแวกใกลเคียงกับแคมปที่พักอีกครั้งในเวลาใกล
รุง พอกลับมาถึงแคมป ก็เห็น ม.ร.ว.ดารินแตงตัวงามเกตามเคย คนละชุดกับเมื่อวาน มือถือปนลูก
กรดยาวแม็กนั่มกระบอกกะทัดรัด เดินเกรออกไปนอกบริเวณแคมปคนเดียว สวนกับเขาพอดี
หลอนทําทาเหมือนจะไมเห็นเขา เดินหลีกทางจะเขาดง แตรพินทรพรวดเขาไปสกัดหนา
อยางกะทันหัน สีหนาของเขาเครงขรึม เสียงที่พูดเกือบจะไมมีหางเสียง
“นั่นจะไปไหน?”
ดารินหันมาทางเขาชาๆ วางปนพิงพงไมริมทาง แลวยกมือขึ้นเทาเอว มองตั้งแตศีรษะ
จรดเทาของเขาสลับกันสองสามครั้ง
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)