Page 119 - เพชรพระอุมา เล่ม 1
P. 119

119



                            “เราตามมันมานาน แตเดี๋ยวนี้มันเปนฝายตามเราบางแลว!”

                            พรานใหญพูดเหมือนจะใหดูเปนเรื่องขบขัน  พรอมกับหัวเราะ  แตบุญคํากับเกิดหัวเราะ
                   ไมออก เพียงแตยิ้มฝดๆ กราดไฟสองไปมาโดยไมยอมหยุดนิ่ง

                            “มันไมไดตามเราหรอกครับ แตมันตามควาย 16 ตัว ลูกหาบ 16 คน แลวก็นายจางของเรา

                   อีกสามคน มันรูวานั่นคือเหยื่อ!”
                            บุญคําตอบหางเสียงสะทาน     ฟงไมออกวาเปนเพราะความหนาวเย็นหรือเพราะความ

                   สยองใจ

                            “ก็เหมือนกันนั่นแหละ เรารับผิดชอบตอชีวิตเหลานั้น”

                            “มึงเกงจริงโผลออกมาเดี๋ยวนี้ซิวะ ไอกุด ผีสางทีสิงมึงอยูก็เชิญยกโขยงออกมาดวย”
                            เกิดผูเลือดรอน สบถผรุสวาทออกมาดังๆ

                            “เพราะมันเกงจริงนะซิเกิด  มันถึงไมโผลออกมาเดี๋ยวนี้  ตามคําทาของแก  แตมันจะโผล

                   ออกมาอีตอนที่แกไมไดทา และแกก็ไมทันรูตัว ไป! กลับแคมปกันเถอะ รับรองวาคืนนี้มันไมเขาไป

                   ใกลแคมปของเราหรอก มันรูแลววาเรารูตัว”
                            เขาบอกเรียบๆ  แลวก็เดินตัดลําธารกลับมายังแคมป  ซึ่งจันกับเสยรอคอยอยู  เมื่อถึงก็สั่ง

                   ใหพรานทั้งสี่ของเราเติมฟนในกองไฟที่สุมไวโดยรอบ   ซึ่งขณะนี้กําลังจะมอดใหลุกโชติขึ้นอีก

                   ปลุกลูกหาบบางกลุมที่นอนอยูในทิศทางอันไมนาจะปลอดภัยใหเปลี่ยนที่นอนใหม  โดยไมจําเปน
                   จะตองบอกเหตุผลใหทราบ  ซึ่งคนเหลานั้นก็ไมไดสนใจซักถามอะไรนัก  เมื่อตื่นขึ้นมาและรูวาเปน

                   คําสั่งของพรานใหญ ใหจัดที่นอนใหมก็ปฏิบัติตาม แลวก็ลมตัวกันลงนอนหลับตอไป

                            รพินทรเรียกบุญคํา จัน เกิด และเสย เขามากระซิบสั่งความ
                            “อยาแพรงพรายบอกอะไรกับพวกลูกหาบและนายจางของเราทุกคนเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย

                   อยางเด็ดขาด  มันจะทําใหเกิดการขวัญเสีย  โดยเฉพาะอยางยิ่งพวกลูกหาบเหลานั้น  แลวพรุงนี้  บุญ

                   คําสั่งเตือนพวกลูกหาบทุกคนไว  แมจะเปนเวลากลางวันก็อยาใหลูกหาบคนไหนเดินเที่ยวคนเดียว
                   ออกไปหางบริเวณแคมปนัก”

                            “แลวนายจะเอายังไงครับ ไอกุดมันตามสะกดวนเวียนอยูใกลๆ เราอยางนี้?”

                            บุญคําผูอาวุโสกวาทุกคน ถามขึ้นเบาๆ

                            “ก็ตองระมัดระวังกันหนอยซิ อยาเผลอ ถามันยังเฝาตามอยูอยางนี้ ก็มีอยูสองทางเทานั้น
                   ไมมันก็พวกเรา  พวกนายจางเราพอจะชวยกันคุมกันได  แตพวกลูกหาบมันอยูที่วา  ใครจะเครงครัด

                   ปฏิบัติตามคําสั่ง หรือใครจะฝน ถามันเชื่อฟงเรา ก็คงไมเปนอะไร พรุงนี้เรียกหัวหนาลูกหาบมาสั่ง

                   ใหเขากําชับพวกเขาใหดี  อยาลืมละ  ไมตองบอกอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้  บอกแตเพียงวาปานี้ไม
                   ปลอดภัยนัก”

                            “นายคิดจะเลนมันใหอยูไหมครับ  หรือจะเพียงแตเตรียมปองกันอยางเดียวเทานั้น  ความ

                   จริงเราก็แกะรอยมันมานานแลว ปลอยไวก็เปนอันตรายกับคนอื่น”



                   [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
   114   115   116   117   118   119   120   121   122   123   124