Page 133 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

133

มองดูมันอยูเฉยๆ เชนนั้นเอง หลอนคิดวาเขาคงจะยิง และยิงจนกวาจะลมลงหรือมิฉะนั้นมันก็วิ่ง

เขาถึงตัว แตเปลาทั้งสิ้น พรานใหญยืนเฉย มันเปนภาพที่หลอนจองตะลึง อกสั่นขวัญบิน
นางชางรีรอ โบกหู ชูงวงอยูอีกอึดใจ ก็เดินถอยหลังอยางระมัดระวัง ตอนลูกของมันเขา

ดงทึบหายไปอยางชาๆ พอลับตาก็มีเสียงปาแตกเปนทางอูไป

รพินทรผอนลมหายใจยาวออกมาอีกครั้งหมุนตัวกลับ เดินมาที่ฝงเดิม มาหยุดยืนอยูที่ตน

ไทร ซึ่งดารินหลบหนาซีดตัวสั่นอยูยังอีกดานหนึ่ง แกลงพูดขึ้นลอยๆ

“ถายังไมหายรอน คุณหญิงจะลงไปแชน้ําอีกก็เอา ผมรูสึกตัวเหมือนกันวาผมเปนคนไมมี

มรรยาท เห็นจะตองหลบไปกอน เชิญคุณหญิงอาบน้ําใหสบายเถอะ”
วาแลว ก็ออกเดินจะผละขึ้นไป

“คนใจราย! เกิดมาไมเคยพบ...อยากรูนักทําไมถึงทมิฬหินชาติอยางนี้!”

เสียงสั่นอันเกิดจากคางที่สั่นกระทบกัน ดังออกมาเบาๆ จากหลังโคนไทร ไมแผดแหลม

เกรี้ยวกราดเหมือนครูนี้ พรานใหญซอนยิ้มหยุดรีรอ วางหนาเฉย เสียงสั่นเครือนั้นดังมาอีก
“นี่จะทิ้งฉันไวคนเดียวยังงี้นะเหรอ”

“อาว! แลวกัน ก็ตะเพิดไลอยูหยกๆ นี่เอง”

“หยุดพูดหรือทําอีแบบ ‘ไดทีขี่แพะไล’ เสียทีเถอะ ถึงยังไงฉันก็ตองงอคุณอยูดีนั่น
แหละ”

“ก็ไมเห็นจําเปนจะตองงอนี่”

“คุณรูมั๊ย!...”
เสียงของหลอนสะทาน ดังขึ้นมาเหมือนจะรองไห

“ขณะนี้ ฉันยืนอยูตัวเปลาๆ ไมมีผาแมแตสักชิ้น”

“ก็แลวทําไมคุณหญิงถึงไมสวมเสียใหเรียบรอย”
“บา! ฉันจะออกไปเอาไดยังไง เสื้อผากองอยูทางโนน”

“ก็นั่นนะซิ ผมถึงบอกวา ใหผมไปเสียกอน”

“ยังไปไมได!”

“เฮอ! จะเอายังไงกันแน อยูก็อยูไมได ไปก็ไปไมได”
“คุณไปเอาเสื้อผามาใหฉันซิ แกลงโยอยูได คนผีทะเลอะไรยังงี้ก็ไมรู”

“ถาจะเปนผีก็ผีปา ไมใชผีทะเล”

เสียงเตนซอยเทาอยางแสนจะขัดอกขัดใจ อยูหลังโคนตนไทร พรอมกับรองกรีดออกมา
ดังๆ รพินทรสะดุงโหยง ตองยอมจํานน เดินบนพึมพําเขาไปหิ้วเสื้อผาของหญิงสาวที่ถอดกองไว

นํามาทําเปนถือเกๆ กังๆ อยูที่โคนตนไทร

“ไมตองโผลเขามานะ!”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)