Page 138 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

138

หนุมชาวดง นักพเนจรผูมาสมัครเปนคนใชของคณะเดินปา ยิ้มยิงฟนหันไปมองดูเชษฐา

อดีตนายพันโท หัวหนาคณะเดินปาก็กลาวชวนมาอีกคนหนึ่ง แตแงซายยังรีรออึกอัก ชายตาชําเลือง
ไปทางรพินทรผูมองดูอยูเงียบๆ เหมือนจะรอขออนุญาตอีกคนหนึ่ง อาการนี้คณะนายจางทั้งสาม

ไมไดเฉลียวคิด แตจอมพรานยอมจะรูทันและเขาใจดี

“ไปดวยกัน แงซาย!”
รพินทรเอยปากต่ําๆ

แงซายไมปริปากพูดคําใด เดินไปที่ปนคูมือซึ่งวางอยูหนาเต็นท ฉวยติดมือแลวก็ออกเดิน

ตามหลังมาอยางสงบ รพินทรออกนําตัดทางเขาไปในดงประมาณ 20 นาที ก็ทะลุออกบริเวณปา

โปรงสลับกับทุงหญาคา มาถึงหางแหงแรกที่ขัดไวบนซุมไผคู ชัยภูมิเหมาะเพราะบริเวณนั้นเต็มไป
ดวยดอกมะคาโมง และลูกหมาดที่หลนอยูเกลื่อนกลาด เปนอาหารโปรดของเกงกวาง มีรอยใหมๆ

ย่ําไวเปรอะไปหมด

เขากําหนดใหดารินขึ้นประจําหางนี้ โดยใหบุญคํานั่งเปนเพื่อนดวย หลอนไมไดโตเถียง

หรือขัดแยงอะไรเหมือนเคย จัดแจงปนบันไดที่ทําไวขึ้นไปโดยดี บุญคําไตตามขึ้นไปทีหลัง พี่ชาย
กําชับนองสาวใหปฏิบัติตามคําตักเตือนแนะนําของพรานผูคุมกัน และรพินทรก็สั่งอะไรบุญคําอยู

สองสามคํา แลวก็นําเชษฐากับไชยยันตออกเดินตอไป โดยวกเขาดงทึบอีกครั้ง อาศัยเดินไปตาม

ดานสัตวซึ่งกลาดเกลื่อนไปดวยมูลชาง ทั้งเกาและใหมชนิดหลีกแทบไมพน แงซายคงเดินเปนคนรั้ง
ทายตามเคย

สําหรับเชษฐากับไชยยันต เมื่อมาเดินอยูในดงเคียงคูรพินทรอยูเชนนี้ จึงสังเกตเห็นไดชัด

วา จอมพรานเดินไดคลองแคลววองไวและรวดเร็วอยางประหลาด ชนิดที่เรงฝเทาแทบจะไมทัน ทุก
ฝกาวยางของเขาไดระดับสม่ําเสมอและเบากริบอยางนาอัศจรรย และยิ่งเดินก็ดูเหมือนจะยิ่งเร็วขึ้น

ทุกขณะ ผิดกับเชษฐาและไชยยันตซึ่งเริ่มจะลาลงเปนลําดับ เทายางสวบๆ ไป ตาก็กราดไปรอบดาน

อาจหยุดชะงักเล็กนอยเหมือนจะคะเนทิศ หรือสํารวจทางเพื่อตัดสินใจ แลวก็ออกเดินนําตอไป ไม
สามารถจะบอกไดวา เขามีที่หมายหรือขอสังเกตอยางไรในการเดิน ดูมันเปนอัตโนมัติไปหมด

เชษฐาสะกิดใหไชยยันตดู แลวยิ้มออกมาอยางพึงพอใจ กระซิบ

“เมื่อพบกันในเมือง เราไมมีทางจะเห็นชัดไดเลยวา เขาจะเปนพรานใหญไดอยางไร แต

เมื่อมาเดินกันอยูในปาเดี๋ยวนี้ เราถึงไดรู เขาเปนยอดของพรานจริงๆ”
“ฉันประหลาดใจในขอที่วา เขาเอาอะไรมาเปนที่สังเกตนะ ตนไมหรือดานสัตวมันก็

เหมือนกันหมดทั้งนั้น ไมวาจะมองไปทางไหน เห็นรพินทรดูอยูสี่ทางเทานั้น คือซาย ขวา สูง ต่ํา

แลวก็พาเราจ้ําอาว สําหรับเราตอใหพาเดินอยางนี้สักสิบเที่ยว แลวใหเดินมาเองก็หลงแหงๆ
“รพินทรเดินดวยสัญชาตญาณ ความเคยชินและประสาทสัมผัส เขาอาจมีวิธีสังเกตจดจํา

ตามวิธีของเขาซึ่งถึงจะบอกเรายังไงเราก็ไมมีทางจะเขาใจ พรานทุกคนก็อยางนี้แหละ มายงั้นเขาจะ

มีอาชีพเปนพรานอยูไดหรือ ฉันก็เคยเที่ยวกับพรานมือเยี่ยมๆ หลายคนมาแลว เมื่อมาเปรียบกับ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)