Page 139 - เพชรพระอุมา เล่ม 1
P. 139
139
พรานของเราคนนี้ไมมีทางเทียบติด ไมนาเชื่อนะ คนหนุมทันสมัย มีการศึกษา ผานโลกเจริญขีดสุด
มาแลว จะมาใชชีวิตอยูเชนนี้”
คนถูกกลาวขวัญถึง ไมไดยินและไมสนใจกับอะไรทั้งสิ้น นอกจากจะทําหนาที่เดินนํา
รุดหนาไปอยางเดียว เชษฐากับไชยยันตเรงฝเทาเขาไปเดินเคียง ทั้งคูพยายามจะเดินใหเคียงไปเชนนี้
แตเดินๆ ไปก็ตกไปอยูขางหลังทุกที รพินทรหันมายิ้มให เมื่อทั้งสองเบียดกระทบไหลเขามาใน
ขณะที่เขาหยุดสังเกตลูทางอีกครั้ง
“เรื่องแผนที่หรือเข็มทิศ เห็นจะไรประโยชนสําหรับคุณกระมัง”
ไชยยันตชวนพูด
พรานใหญยิ้มกวางๆ ตอบในขณะที่นําเดินตอไป
“เมื่ออยูในแถบที่เคยชิน ทั้งสองอยางก็ไมมีประโยชนอะไรหรอกครับ แตถาเลยหลมชาง
ไปแลว เราตองพึ่งทั้งแผนที่และเข็มทิศอยางเลี่ยงไมไดเลย”
“แผนที่ซึ่งเขียนขึ้นเมื่อสี่รอยปมากอน โดยมังมหานรธาอันนั้นนะหรือ?”
เชษฐาถามเรียบๆ ก็ไดรับคําตอบสั้นๆ เบาๆ แตหนักแนนวา
“ครับ!”
แลวก็ดูเหมือนจะไมมีโอกาสไดพูดอะไรอีก เพราะรพินทรเดินเร็วเหลือเกิน และนายจาง
ทั้งสองก็มัวพะวงที่จะเรงฝเทาใหอยูในระดับเดียวกัน พอมาถึงไมตนใหญที่ลมขวางทางอยู และ
เบื้องหนาเปนพงทึบ ดานสัตวที่เดินมาดูเหมือนจะหมดทาง สะดุดชะงักอยูเพียงแคนั้น จอมพรานก็
เลี้ยวซายบุกพงขึ้นไปบนบริเวณเนินอันมีลักษณะเหมือนเชิงเขา
ทางเริ่มชัน และเดินลําบากขึ้น ตองไปในลักษณะเรียงเดี่ยว เขานําอยูเบื้องหนา ถัดมาก็
ไชยยันต เชษฐากับลูกหาบอีกสองคน และแงซายซึ่งรั้งทายตามเดิม ทั้งหมดเคลื่อนไปในลักษณะ
การปนปายตามทางลาดชันขึ้นมากกวาจะเรียกวาเดิน อาศัยมือทั้งสองเกาะกอนหินหรือยึดกิ่งรากไม
เหนี่ยวตัวขึ้นไป
ทันใดนั้น รพินทรหยุดชะงักการเคลื่อนไหว พลอยใหไชยยันตผูกระชั้นชิดมาเบื้องหลัง
และคนอื่นๆ ที่เรียงกันลงไปตามลําดับ กระทบชนกันเองชะงักไปหมด
“อะไร?”
เชษฐาผูเรียงอยูเปนคนที่สามรองออกมาเบาๆ กราดสายตาขึ้นไป พรานใหญไมตอบแตชี้
มือ ครั้นแลวทั้งหมดก็มองเห็นเปาหมายการชี้พรอมกันในบัดนั้น
บนกิ่งไมเอนเตี้ยๆ เหนือจากระดับของรพินทรขึ้นไปไมเกิน 5 เมตร งูหลามตัวขนาดหนา
แขงเขื่องๆ พันอยูกับกิ่งไมตนนั้น หอยหัวลงมายาวหนึ่งชวงแขน ตาของมันเพงจับนิ่งมายังคน
ทั้งหมด พรอมกับลิ้นที่แลบแปลบปลาบเปนจังหวะ ทิศทางที่มันพิงกิ่งไมอยูสกัดกั้นเสนทางเดิน
ของรพินทร ราวกับจะเปนนายทวารทักทายอยู
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
