Page 144 - เพชรพระอุมา เล่ม 1
P. 144
144
“ฮึย! หมี!”
เบื้องหนาบนกลุมโขดหินใหญติดกับดงหลุมพี กอนดําทะมึนหลายกอน ชุมนุมกันอยูที่
นั่น ตัวหนึ่งไตลงมาจากโขดหินและยืนสองขาหันมาพอดี ทางสีขาวเปนรูปตัว ‘วี’ มองเห็นชัดอยู
กลางอก
นั่นคือหมีควาย ฝูงเบอเรอทีเดียว และพวกมันทิ้งหมดก็สําเหนียกในกลิ่นไอของมนุษยได
ทันๆ กันกับที่มนุษยกลุมนี้เหลือบไปเห็นมัน โดยเฉพาะอยางยิ่งเจาตัวจาฝูงใหญที่สุด ซึ่งเกาะกอน
หินยืนสองขาอยูในขณะนี้ สวนสูงของมันถาไมถึง 6 ฟุต ก็เฉียดๆ ไป ระยะมันหางออกไปเพียงไม
เกิน 60 เมตรเปนอยางมาก!
โดยไมตองเตือนเลย เจาลูกหาบสองคนเผนหวือ ปนขึ้นไปบนตนไมใหญเร็วยังกะลิง
ดวยสัญชาตญาณหลบภัยเอาตัวรอด ซึ่งมันก็นาจะเปนเชนนั้น เพราะทั้งสองไมมีอะไรเลย นอกจาก
มีดปะแดะคนละเลม แตก็โงพอกัน เพราะคิดจะหนีหมีขึ้นตนไม
“หลบกอนครับ คุณไชยยันต!”
จอมพรานกระซิบเร็วปรื๋อ ในขณะที่ตนเองปกหลักนิ่งอยูกับที่ ใครคนหนึ่งก็กระชาก
แขนไชยยันตทางเบื้องหลัง เซเขาไปอยูหลังกอนหินกอนใหญ คนคนนั้นคือแงซาย ไชยยันตปลด
เซฟ .375 ในขณะที่แงซายก็สลัดคานเหวี่ยงสง .44-40 ขึ้นลํากลอง
“ซัดเลย หรือยังไง?”
ไชยยันตกระซิบรอนรน ประทับปนขึ้น แตแงซายแตะไหลไว
“เดี๋ยวครับเจานาย อยาเพิ่ง ดูผูกองกอน หมีควายรายมาก รายกวาเสือเสียอีก ถาเรายิงมัน
ลมตัวเดียว มันจะแหเขามาทั้งฝูง”
รพินทรกมลงหยิบกอนหนึ่งขึ้นมา ขวางโดงไปยังหมีควายฝูงนั้น พรอมกับตบขากางเกง
เสียงดัง ตะโกนตะเพิด
เจาจาฝูงเอียงคอ แหงนหนาขึ้นสูงเหมือนจะสูดกลิ่นแลวแยกเขี้ยวขาว สงเสียงคําราม
ตอบมาอยางดุราย ลดตัวลงมายืนสี่ขา เจาตัวอื่นๆ ก็พากันแยกเขี้ยวสลอด เดินจับฝูงงุนงานไปมา
ทั้งหมดเห็นจะไมต่ํากวา 6 ตัว ไมมีทาวาจะหลีกหลบเลี่ยงไป
เขาสงเสียงตะโกนไลอีกครั้ง
ยังไมทันจะสิ้นเสียง จาฝูงตัวใหญที่สุดก็ควบปุเลง ปรี่เขามาอยางรวดเร็ว จอมพรานตวัด
ไรเฟลขึ้นประทับบา ในพริบตานั้น กอนที่ไชยยันตหรือแงซายจะทันเหนี่ยวไก .30-06 ในมือของ
เขาก็แผดสะทานปา หัวกระสุนซิลเวอรทิป น้ําหนัก 200 เกรน วิ่งเขาทะลวงแสกหนาของมัน
ในขณะที่ควบเขาใสอยางแมนยํา รางใหญโตนั้นพลิกตีลังกาสองทอด แลวฟุบนิ่งอยูกับที่
ทั้งฝูงระส่ําระสาย แลวไอตัวใหญๆ อีกสองสามตัวก็ปรี่เขามาอีกอยางไมสะทกสะทาน
กับเสียงปน และภาพการวายปราณของเจาตัวแรก บัดนั้นเอง .375 และ .44-40 ของไชยยันตกับแง
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)