Page 148 - เพชรพระอุมา เล่ม 1
P. 148
148
จอมพรานบอก เงี่ยหู ทุกสิ่งทุกอยางสงบเงียบเหมือนเดิมไมมีอะไรกระโตกกระตาก เขา
ก็ออกเดินนําไปโดยเร็วบายหนาไปยังบริเวณหนองน้ําที่ขัดไว ไชยยันต แงซาย และลูกหาบสองคน
เดินตามไปโดยเร็ว
“ไมใชนั่งหางนานๆ ชักเบื่อ ไมเห็นมีอะไรเขา ก็เลยลอชะนี หรือคางเขาใหนะ”
ไชยยันตเปรยอยางอารมณขัน
“ผมคิดวาอยางนอยก็คงเปนกวางครับ”
รพินทรตอบอยางมั่นใจ เพราะพอจะรูฝมือและชั้นเชิงในการลาสัตวของ ม.ร.ว.เชษฐา อยู
พอเดินเขามาใกลไดระยะ เขาก็ปองปากกูเรียก สงเสียงเขาไปกอนเพื่อปองกันการเขาใจ
ผิด มีเสียงกูออกมา และผูกูก็คือจัน พรานของเขาที่ใหนั่งเปนเพื่อนของเชษฐานั่นเอง พรานใหญเรง
ฝเทาขึ้นอีก
เมื่อมาถึง ทุกคนก็เห็นจากแสงขมุกขมัวนั้นวา ทั้งเชษฐาและจัน ขณะนี้ลงจากหางแลว
มายืนอยูที่โขดหินใหญกอนหนึ่งริมหนอง ใกลๆ กับโขดหินกอนนั้น รางใหญโตของอะไรชนิด
หนึ่ง มองดูในความมืดสลัวเห็นเปนสีกลืนมืด ลมตะแคงอยูที่นั่น สวนตัวเกยอยูบนพื้นดิน สวนหัว
อันมีเขาโงงคะมําลงไปจุมน้ําในหนอง ทั้งหมดก็วิ่งพรูกันเขาไปโดยเร็วพรอมกับสงเสียงถาม
ทักทายอยางตื่นเตน
ทีแรก รพินทรเองก็เขาใจวาเปนกระทิง แตเมื่อเขามาถึงจึงเห็นวาเปนวัวโทน ตัวใหญ
เต็มที่สีตาลโตนด รอยกระสุน .30-06 ของเชษฐา เจาะกระดูกสันหลังของมันอยางประณีต แสดงให
เห็นถึงฝมือการยิงชั้นเยี่ยม ระยะที่วัวเคราะหรายลงมากินน้ํา และเชษฐาผูนั่งอยูบนหาง มันไมหาง
ออกไปนัก ถาจะเปนการเล็งยิงอยางทั่วไปตามหลักสามัญ ผูยิงทุกคนก็คงจะตองเล็งสวนศีรษะ ซึ่ง
จะไดผลแนนอนและวางใจไดที่สุด แตหลักฐานรอยแผลที่เห็นอยูนี้ แสดงใหเห็นชัดวาเชษฐาเจตนา
ที่จะเล็งยิงใหตัดกระดูกสันหลัง อันเปนการยิงที่ลําบากกวาแตก็ใหผลการประหารที่เที่ยงตรง
เหนือกวาการเล็งหัวเสียอีก ถากระสุนเปาหมายไดดังเจตนา เพราะสัตวจะลมลงในทันที และตายอยู
กับที่อยางไมมีการทรมานเลย แทบจะเรียกวาไมมีการกระดิกเสียดวยซ้ํา
วัวแดงตัวนี้ ถูกยิงลมอยูกับที่ตรงที่มันยืนอยูครั้งสุดทายเหมือนถูกเปาดวยเวทมนตร โดย
ไมมีการดิ้นรนแมแตนิดหนึ่ง
มันเปนการยิงของนักลาสัตวชั้นสูง!
“ไอนี่เอง ฉันกับรพินทรเดินตามแทบขาหลุด ในที่สุดก็เดินเขามาหาใหแกยิงอยางสบาย
โดยไมตองเดินสักนิด!”
ไชยยันตรองลั่นออกแทบจะเตน แลวก็ตรงเขามาจับมือเชษฐาเขยาโดยแรงอยางปติยินดี
รพินทรยิ้มพรายมองดู ม.ร.ว.เชษฐา ดวยประกายตาเลื่อมใสและแนใจ
[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)