Page 148 - เพชรพระอุมา เล่ม 1
P. 148

148



                            จอมพรานบอก เงี่ยหู ทุกสิ่งทุกอยางสงบเงียบเหมือนเดิมไมมีอะไรกระโตกกระตาก เขา

                   ก็ออกเดินนําไปโดยเร็วบายหนาไปยังบริเวณหนองน้ําที่ขัดไว ไชยยันต แงซาย และลูกหาบสองคน
                   เดินตามไปโดยเร็ว

                            “ไมใชนั่งหางนานๆ ชักเบื่อ ไมเห็นมีอะไรเขา ก็เลยลอชะนี หรือคางเขาใหนะ”

                            ไชยยันตเปรยอยางอารมณขัน
                            “ผมคิดวาอยางนอยก็คงเปนกวางครับ”

                            รพินทรตอบอยางมั่นใจ เพราะพอจะรูฝมือและชั้นเชิงในการลาสัตวของ ม.ร.ว.เชษฐา อยู

                            พอเดินเขามาใกลไดระยะ  เขาก็ปองปากกูเรียก  สงเสียงเขาไปกอนเพื่อปองกันการเขาใจ

                   ผิด มีเสียงกูออกมา และผูกูก็คือจัน พรานของเขาที่ใหนั่งเปนเพื่อนของเชษฐานั่นเอง พรานใหญเรง
                   ฝเทาขึ้นอีก



                            เมื่อมาถึง  ทุกคนก็เห็นจากแสงขมุกขมัวนั้นวา  ทั้งเชษฐาและจัน  ขณะนี้ลงจากหางแลว

                   มายืนอยูที่โขดหินใหญกอนหนึ่งริมหนอง  ใกลๆ  กับโขดหินกอนนั้น  รางใหญโตของอะไรชนิด
                   หนึ่ง มองดูในความมืดสลัวเห็นเปนสีกลืนมืด ลมตะแคงอยูที่นั่น สวนตัวเกยอยูบนพื้นดิน สวนหัว

                   อันมีเขาโงงคะมําลงไปจุมน้ําในหนอง   ทั้งหมดก็วิ่งพรูกันเขาไปโดยเร็วพรอมกับสงเสียงถาม

                   ทักทายอยางตื่นเตน
                            ทีแรก  รพินทรเองก็เขาใจวาเปนกระทิง  แตเมื่อเขามาถึงจึงเห็นวาเปนวัวโทน  ตัวใหญ

                   เต็มที่สีตาลโตนด รอยกระสุน .30-06 ของเชษฐา เจาะกระดูกสันหลังของมันอยางประณีต แสดงให

                   เห็นถึงฝมือการยิงชั้นเยี่ยม  ระยะที่วัวเคราะหรายลงมากินน้ํา  และเชษฐาผูนั่งอยูบนหาง  มันไมหาง
                   ออกไปนัก  ถาจะเปนการเล็งยิงอยางทั่วไปตามหลักสามัญ  ผูยิงทุกคนก็คงจะตองเล็งสวนศีรษะ  ซึ่ง

                   จะไดผลแนนอนและวางใจไดที่สุด แตหลักฐานรอยแผลที่เห็นอยูนี้ แสดงใหเห็นชัดวาเชษฐาเจตนา

                   ที่จะเล็งยิงใหตัดกระดูกสันหลัง   อันเปนการยิงที่ลําบากกวาแตก็ใหผลการประหารที่เที่ยงตรง
                   เหนือกวาการเล็งหัวเสียอีก ถากระสุนเปาหมายไดดังเจตนา เพราะสัตวจะลมลงในทันที และตายอยู

                   กับที่อยางไมมีการทรมานเลย แทบจะเรียกวาไมมีการกระดิกเสียดวยซ้ํา

                            วัวแดงตัวนี้ ถูกยิงลมอยูกับที่ตรงที่มันยืนอยูครั้งสุดทายเหมือนถูกเปาดวยเวทมนตร โดย

                   ไมมีการดิ้นรนแมแตนิดหนึ่ง

                            มันเปนการยิงของนักลาสัตวชั้นสูง!
                            “ไอนี่เอง  ฉันกับรพินทรเดินตามแทบขาหลุด  ในที่สุดก็เดินเขามาหาใหแกยิงอยางสบาย

                   โดยไมตองเดินสักนิด!”

                            ไชยยันตรองลั่นออกแทบจะเตน แลวก็ตรงเขามาจับมือเชษฐาเขยาโดยแรงอยางปติยินดี
                            รพินทรยิ้มพรายมองดู ม.ร.ว.เชษฐา ดวยประกายตาเลื่อมใสและแนใจ






                   [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
   143   144   145   146   147   148   149   150   151   152   153