Page 146 - เพชรพระอุมา เล่ม 1
P. 146

146



                            “เนื้อมันเห็นจะไมมีประโยชนอะไรหรอกครับ  ตราบใดก็ตามที่เรายังมีเนื้อที่พอจะเลือก

                   กินไดดีกวานี้  ทิ้งมันไวนี่กอน  กลับไปถึงแคมปคอยสงใหพวกลูกหาบมาถลกหนังเอาไป  เผื่อคุณ
                   ไชยยันตจะสงไปฟอกแลวปูไวในหองรับแขกที่บานเวลากลับกรุงเทพ”

                            “แปลวาเนื้อมันเห็นจะตองทิ้ง”

                            “ก็แลวแตพวกที่เราสงมาถลกหนังเถิดครับ  มันนึกจะกินเนื้อหมี  มันก็คงชําแหละขนกัน
                   ไปเอง วาอันที่จริง พวกบานปาก็ดูเหมือนจะกินกันไมเลือกอยูแลว น้ํามันหมีก็ไมเลว เจียวดีๆ ดูไม

                   ออกวาเปนน้ํามันหมูหรือน้ํามันหมีกันแน  ทอดอะไรกินแทนน้ํามันหมูไดสบาย  อุงเทาหมีก็เปน

                   อาหารชั้นพิเศษในภัตราคารชั้นพิเรนทร  อีกอยางหนึ่งที่ชาวปาและรานขายยาจีนชอบมากก็คือ  ดี

                   ของมัน ดีหมีกินแกช้ําใน มีพวกรานขายยาในกรุงเทพสั่งมาที่ผมบอยๆ เหมือนกัน ใหหาดีหมีใหม
                   แตตามปกติแลวผมไมอยากจะฆามัน นอกจากดักจับเปน ขายใหบริษัทคุณอําพลอยางที่ทําทุกวันนี้”

                            ไชยยันตหัวเราะ จุดบุหรี่สูบและสงใหเขาตัวหนึ่ง

                            “นี่มันตกเปนเหยื่อลูกปนของเรา  และเรายังพูดกันถึงเรื่องเนื้อหนังมังสาของมัน  สมมติ

                   เปนตรงขาม ถาเราตกเปนเหยื่อของมันบางละ ไอตัวจาฝูงที่คุณยิงคว่ําเปนตัวแรกนั่นแหละ เขี้ยวอัน
                   ขนาดหัวแมมือทีเดียวนะ แลวก็ยาวตั้งสามนิ้ว”

                            “ผมเคยเห็นศพคนที่ถูกหมีกัดตาย”

                            รพินทรตอบเรื่อยๆ น้ําเสียงปกติ
                            “กะโหลกหัวแหลกเหลวไมมีชิ้นดี  กระดูกกระเดี้ยวมันกัดปนหมด  อยาวาแตเนื้อหรือ

                   กระดูกคนเลย กิ่งไมใหญๆ เวลามันมันเขี้ยวขึ้นมา มันก็ยังกัดขาด ผมเคยชี้ใหดูกิ่งไมที่หมีกัดมาแลว

                   เมื่อวานตอนที่เราผานปากดง เปนไงครับ เคยปะทะกับหมีอยางนี้มากอนหรือเปลา?”
                            ประโยคหลังเขาหันมาถามยิ้มๆ อดีตนายพันตรีทหารปนใหญสั่นศีรษะ

                            “ยังไมเคยเลย  ครั้งนี้เปนครั้งแรกที่ผมเห็นหมียกฝูงเขาเลนงานคน  เขาปามาหลายครั้งไม

                   เคยเจอะหมีซึ่งๆ หนาเสียที เสือยังเคยบาง เสือก็ไมเคยเห็นมันจะปรี่เขาเลนงานเราชนิดยกทีมแบบนี้
                   วายังไง แผนการเดิมของเราที่จะตามรอยวัว?”

                            “ก็ลองเสี่ยงดูซิครับ  เวลามันยังเหลืออีกแยะกวาจะค่ํา  ลองเดินดูตอไป  กฎอะไรในปา

                   หรือในเมือง มันก็ลวนมีขอยกเวนพิเศษทั้งนั้น ปาขางหนาเรามันแตกไปแลว เพราะเสียงปนราวกับ

                   ประทัดตรุษจีน  แตก็วาไมได  อาจมีสัตวหูหนวกหรืออยูเหนือทางลมของเราไมไดยินเสียงอยูบางก็
                   ได”

                            จอมพรานพูดขันๆ

                            แลวเขาก็ออกนําตอไป  โดยทิ้งซากหมีไวยังตําแหนงนั้นกอน  ขามลําธารเบื้องหนา  เลาะ
                   ริมหวยแหงตามรอยเดินของวัว แลวก็โผลออกทุงผีหลอก









                   [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
   141   142   143   144   145   146   147   148   149   150   151