Page 142 - เพชรพระอุมา เล่ม 1

142

“จันที่ผมใหนั่งเปนเพื่อนคุณชาย ถือ .375 ครับ”

“คอยยังชั่วหนอย วาแตขอความเห็นนิด ถาบังเอิญชางมันเขา?”
“ก็แลวแตการตัดสินใจของคุณชายเถอะครับ แตสําหรับผมคิดวา ถาไมใชชางงาก็ทําเปน

ไมรูไมชี้เสียดีกวา ยกเวนแตมันเกิดจะนึกอยากรื้อหางของคุณชายขึ้นมา ก็เปนอีกเรื่องหนึ่ง”

เชษฐาปนขึ้นหางพรอมกับจัน รพินทรยืนดูอยูจนเรียบรอยดีแลว ก็ยกมือขึ้นแตะปก
หมวก

“ขอใหโชคดีครับ คุณชาย!”

“ขอบคุณมาก ผมเรียบรอยแลว ไปกันเถอะ”

รพินทรนําพวกที่เหลืออยูออกเดินทางตอไป คราวนี้ก็คงเหลือไชยยันต แงซาย ลูกหาบ

อีก 2 คน รวมเปน 5 คน เขาเดินขามหนอง ตัดไปยังอีกฟากหนึ่ง และอาศัยดานชางเดินไปโดยไม

จําเปนตองบุกพงเหมือนตอนที่ตัดทางกอนจะถึงหางของเชษฐา ในครั้งนี้ไชยยันตเดินเคียงคูมากับ

เขาอยางใกลชิด ปลดปนจากการสะพายลงมาถือไวอยางเตรียมพรอม เพราะภูมิประเทศอันไมนา
ไววางใจที่เห็นอยูรอบดาน พวกลูกหาบสองคนเดินอยูตรงกลาง ไมมีปน มีแตมีดปะแดะขัดหลังคน

ละเลม แงซายเปนคนรั้งทายตามเคย

พอออกเดินมาไดเพียงไมกี่นาที ก็ผานฝูงลิงนับรอย ทําเสียงยวบยาบโครมครามอยูบน
ยอดไมเหนือศีรษะ มันไมกลัวมนุษยเหมือนฝูงคาง แตเพียงตื่นเตน สงสัย และอยากรูอยากเห็นบาง

ตามสันดาน

“เมื่อยแลวยังครับ คุณไชยยันต”
จอมพรานหันมาถามยิ้มๆ

“เอานา ถึงไหนถึงกัน วาแตหยอนฝเทารอๆ ผมมั่งเทานั้น”

“ตัดดงนี่อีกเดี๋ยวเดียวก็จะออกทุงผีหลอก ดานหลังเขาโลนแลวครับ”
เขาบอกแลวชี้ใหดูรอบกีบวัว ที่เริ่มจะมองเห็นประปรายและกองมูลที่ถายไวสดๆ ไมทัน

จะขามวันมานี่เอง

เดี๋ยวเดียวของรพินทร ก็คือระยะทางที่ไชยยันตแอบบนกับตนเองวาเดินเสียสะบาแทบ

หลุด! พวกลูกหาบแลวแงซายจะรูสึกอยางไรเขาไมรู แตก็เห็นแตละคนเดินตัวปลิวอยูเหมือนเดิม
อยางคนที่เคยชินมากอน

ผานมาอีกหางหนึ่ง เปนหางดินโปง รพินทรชี้ใหดู บอกวา นั่นเปนหางที่เขาเตรียมไว

สําหรับไชยยันต ในกรณีที่ถาไมไปตามรอยวัว
“ถาไมมีใครขึ้นนั่ง ก็ตองทิ้งวางไวเฉยๆ แตนาเสียดายเหลือเกินครับ คุณไชยยันต หางนี้

ผมวาเหมาะกวาทุกหาง ถาขึ้นนั่งไมมีวันผิดหวังแน ไมอะไรก็อะไรสักอยางแนๆ ตอนตะวันจวน

ค่ํา”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)